logotypes-ue_ENG

Jurdziński, Kazimierz

Biogram

Jurdziński Kazimierz, *13 VII 1894 Łódź, †17 IV 1960 Łódź, polski kompozytor, organista i pedagog. Od 1913 studiował w konserwatorium w Warszawie u M. Surzyńskiego (organy); w 1914 uzyskał dyplom. W latach 1914–21 przebywał w Kazaniu, gdzie pracował m.in. w szkole muzycznej jako nauczyciel fortepianu. W tym czasie pogłębiał również wiedzę muzyczną pod kierunkiem M. Ippolitowa-Iwanowa (teoria, kompozycja) i A. Goldenweisera (fortepian) w Moskwie. Studia kontynuował w konserwatorium w Warszawie u H. Melcera (fortepian), R. Statkowskiego (teoria) i K. Szymanowskiego (kompozycja). Prowadził różnorodną działalność na terenie Warszawy: w latach 1926–39 dyrygował chórem Lutnia i innymi chórami warszawskimi; od 193 do 1934 był nauczycielem solfeżu, zasad muzyki i kierownikiem chóru Warszawskiego Studium Operowego; w latach 1934–39 uczył fortepianu i organów w Szkole Muzycznej im. F. Chopina; od 1934 do 1944 był organistą w kościołach warszawskich. W 1945 podjął pracę w Łodzi, m.in. w PWSM wykładał przedmioty teoretyczne i uczył gry na organach, od 1949 był dziekanem wydziału kompozycji, teorii i dyrygentury, a od 1956 kierownikiem katedry teorii muzyki i kompozycji; w 1956 otrzymał tytuł docenta, w 1958 został profesorem nadzwyczajnym. Od 1955 współpracował z PWSM w Warszawie. Był laureatem Nagrody Muzycznej m. Łodzi za rok 1956.

W swojej twórczości, zwłaszcza w utworach fortepianowych i wokalno-instrumentalnych, Jurdziński często nawiązuje do muzyki ludowej. Ponadto kompozycje Jurdzińskiego inspiruje muzyka religijna, np. w Passacaglii ze zbioru 6 utworów na organy opartych na motywach pieśni przygodnych kompozytor wykorzystuje jako podstawę wariacji temat znanej polskiej litanii loretańskiej. Wczesne utwory organowe Jurdzińskiego pozostają pod wpływem M. Surzyńskiego, późniejsze, m.in. Elegia, przesycone są brzmieniami dysonansowymi. Część obfitego dorobku Jurdzińskiego uległa zniszczeniu podczas II wojny światowej.

Kompozycje

Instrumentalne:

orkiestrowe:

Allegro symfoniczne 1931

Fuga podwójna 1931

Koncert organowy 1949

kameralne:

4 szkice na kwartet smyczkowy, 1930

Sonata na obój, klarnet i fagot, 1957

Divertimento na 2 klarnety i fagot, 1957

na skrzypce i fortepian, m.in.:

Ballada 1915

Poemat 1915

Elegia 1921

Melodia 1950

na altówkę i fortepian:

Tryptyk 1946

Sonata 1949

Sonata na klarnet i fortepian, 1955

fortepianowe:

3 impromptus 1916–21

Nocturne 1916

Valse fantaisie 1918

5 pieśni ludowych białoruskich 1935

Tryptyk kurpiowski 1950

6 preludiów 1951

2 etiudy 1951

2 etiudy 1952

Suita tatarska 1958

Sonata na 2 fortepiany, 1959

różne miniatury fortepianowe

organowe:

Fuga C-dur 1922

Sonata 1927

chorały — I. Lulajże Jezuniu 1928, II. Godzinki 1935, III. Mizerna cicha 1942

6 utworów na organy opartych na motywach pieśni przygodnych 1939

Legenda 1940

Wariacje na organy bez pedału, 1940

Elegia 1943

3 tria 1943

Medytacje 1945

Toccata 1947

Wokalne:

na chór męski:

Salve Regina, motet, 1914

Pieśń tułacza, sł. M. Konopnicka, 1932

2 pieśni — Pieśń strzelców, Hymn strzelców 1934

6 motetów i psalm 1935

Ojczyzno, sł. J. Mączka, 1935

na chór mieszany:

2 motety Ave Maria 1914, 1922

Komar 1922

Białe róże 1931

6 pieśni kurpiowskich 1931

10 pieśni mazowieckich 1932

5 pieśni śląskich 1934

3 pieśni kujawskie 1937

4 pieśni kurpiowskie 1954

Kłócili się hrabia z popem, sł. A. Mickiewicz, 1956

Wokalno-instrumentalne:

na głos i fortepian:

Dlaczegóż teraz, sł. K. Przerwa-Tetmajer, 1917

2 pieśni — Prosti, Niszczij, sł. M. Lermontow, 1918

Tajemnica, sł. L. Staff, 1921

O słodkie usta, sł. M. Konopnicka, 1922

2 pieśni — O głosie w martwej puszczy, O Jerusalem, sł. E. Zegadłowicz, 1927–28

5 pieśni — Nokturn, Gość, Chwila, Trącam o ciebie struno, Zdrada, sł. L. Staff, 1952

3 pieśni, sł. K.I. Gałczyński, 1959

5 pieśni na sopran, alt i fortepian, 1959

Modlitwa na głos i organy, sł. S. Witwicki, 1936

oratoria:

Św. Katarzyna Genueńska 1932

Błogosławiony mąż 1943

Msza na chór męski i organy, 1938

Marsz młodych na chór i orkiestrę, 1953

Suita pieśni na głosy solowe, chór i orkiestrę — 1. O mowie polskiej, sł. W. Słobodnik, 2. Kołysanka, sł. M. Jastrun, 3. Hymn, sł. S.R. Dobrowolski, 1954

Koncert na sopran i orkiestrę, 1958

Opracowania:

opracowanie Śpiewnika J. Siedleckiego, 1941 (97 pieśni religijnych)

opracowania kolęd na różną obsadę