Hummel Johann Nepomuk, *14 XI 1778 Bratysława, †17 X 1837 Weimar, austriacki pianista, kompozytor, pedagog i dyrygent słowackiego pochodzenia. Syn Johanna Hummla, skrzypka i dyrygenta. W wieku 5 lat grał już na skrzypcach, mając 6 lat – na fortepianie. W 1786 przeniósł się z rodziną do Wiednia, gdzie ojciec został dyrektorem muzycznym teatru „auf der Wien”. Przez dwa lata Hummel był uczniem Mozarta i mieszkał w jego domu; pod dyrekcją Mozarta wystąpił w 1787 w Dreźnie po raz pierwszy z koncertem publicznym.
W 1788 udał się wraz z ojcem w podróż koncertową, która trwała ponad 4 lata. Występował w Pradze (poznał tam J.L. Dusíka), w Dreźnie, odwiedził Berlin, Magdeburg, Getyngę, Brunszwik, Kassel, Hanower, Hamburg, Kilonię, Lubekę i inne miasta niemieckie oraz Kopenhagę. Wiosną 1790 obaj muzycy przybyli do Edynburga, koncertowali także w Durham i Cambridge. Jesienią tego roku przenieśli się do Londynu. Pierwszy wielki koncert dał Hummel 5 V 1792 w Hanover Square Rooms, wzbudzając entuzjazm (grał koncert Mozarta i własną sonatę). W Londynie poznałJ. Haydna. Po dwuletnim pobycie w Anglii, jesienią 1792 Hummel z ojcem wyjechał do Holandii. Hummel grał w każdą niedzielę na dworze królewskim w Hadze; kampania napoleońska przyspieszyła powrót Hummlów przez Amsterdam i Niemcy do Wiednia, gdzie przybyli z początkiem 1793. Rozpoczął się wówczas w życiu Hummla 10-letni okres studiów; u J.G. Albrechtsbergera (kontrapunkt), A. Salierego (kompozycja wokalna, filozofia i estetyka muzyki) i od 1795 u Haydna (organy). Dawał też codziennie wiele lekcji i komponował. Szybko zyskał miano jednego z najlepszych wiedeńskich pianistów. 1 IV 1804 objął stanowisko koncertmistrza u ks. M. Esterházyego w Eisenstadt, pełniąc w zasadzie funkcję kapelmistrza ok. 100-osobowej kapeli i pedagoga chłopców z chóru (uczył gry na skrzypcach, fortepianie i wiolonczelę). Powstały tam kompozycje relgijne (5 mszy) i sceniczne (3 opery), nie zerwał też kontaktów z Wiedniem, gdzie koncertował i wydawał swoje utwory. Stosunki Hummla z księciem nie układały się jednak harmonijnie. Pod koniec 1808 kompozytor otrzymał dymisję, lecz prawdopodobnie po interwencji Haydna sprawował jeszcze swe obowiązki do maja 1811.
Po powrocie do Wiednia Hummel zajął się kompozycją i nauczaniem. W 1813 poślubił znaną śpiewaczkę Elisabeth Röckel, miał z nią dwóch synów: Eduarda – pianistę i Karla – malarza. Hummel przyjaźnił się – mimo pewnych zatargów – z Beethovenem i w 1814 wykonywał partię perkusji w jego Wellingtons Sieg. W czasie kongresu wiedeńskiego koncerty Hummla stały się sensacją. Tournée koncertowe po Niemczech wiosną 1816 utrwaliło jego sławę.
W latach 1816–18 Hummel sprawował funkcję kapelmistrza w operze w Stuttgarcie, a 5 I 1819 podpisał kontrakt na stanowisko kapelmistrza w Weimarze, mając zapewenienie corocznych urlopów na podróże koncertowe w okresie wiosennym. Kompozytor poznał Goethego i inne osobistości Weimaru. Z orkiestrą teatru dworskiego wystawiał dzieła Glucka, Salierego, Cherubiniego, Meyerbeera, Halévy’ego, Belliniego, Rossiniego i ugruntował tradycję wykonań oper Mozarta; w 1821 wystawił też swoją operę Mathilde von Guise. Ogromny sukces osiągnęło przedstawienie Wolnego Strzelca Webera. Hummel sprowadzał wybitnych artystów, m. in. H. Sontag, W. Schröder-Devrient, A. Milde-Hauptmann, K. Wieck, M. Szymanowską, N. Paganiniego, A. Henselta, I. Moschelesa. Po śmierci Webera Hummel był kandydatem na dyrektora opery niemieckiej w Dreźnie. Prawie corocznie wyjeżdżał na tournées, m.in.: w 1820 do Pragi, Wiednia, Monachium; w 1821 do Berlina i Dessau; w 1822 do Rygi, Petersburga (poznał tam J. Fielda) i Moskwy; w 1823 do Amsterdamu, Hagi, Rotterdamu, Utrechtu; w 1825 do Paryża, gdzie sięgnął szczytów powodzenia; w 1826 do Holandii i Belgii; w 1828 do Warszawy (koncert z udziałem 700 słuchaczy wg relacji w „Kurierze Warszawskim” 1828 nr 106); w 1830 do Paryża i Londynu, dokąd wracał w latach 1831 i 1833, dyrygując występami opery niemieckiej z Drezna. W 1834 koncertował w Wiedniu i Bratysławie. W okresie weimarskim Hummel komponował szczególnie intensywnie, tworząc kantaty, transkrypcje muzyki orkiestrowej, utwory fortepianowe i kameralne, opracowania pieśni szkockich. Napisał też Ausführlich theoretisch-practische Anweisung zum Piano-Forte Spiel, wydany u Haslingera 1828 i dedykowany carowi Mikołajowi I. W 1827 Hummel był z Hillerem w Wiedniu, aby odwiedzić Beethovena na łożu śmierci. Na koncercie po śmierci Beethovena – zgodnie z jego wolą – improwizował m.in. na tematy z Fidelia. Kontaktował się też z Schubertem, który zadedykował mu 3 ostatnie sonaty (wydane pośmiertnie ze zmienioną dedykacją). Przyjazne relacje łączyły go także z Chopinem, który grał już w młodzieńczym okresie utwory Hummla i cenił jego twórczość. Przez ostatnie 3 lata swego życia Hummel chorował; podczas uroczystości pogrzebowych wykonano Requiem Mozarta. Hummel był m. in. członkiem Institut de France, Société des Enfants d’Apollon, Société de Musique w Genewie, Gesellschaft der Musikfreunde w Wiedniu, Philharmonic Society w Londynie.
Hummel był człowiekiem życzliwym, jowialnym i pracowitym, a przy tym potrafił dbać o swoje interesy wydawnicze. Początkowo wydawał część dzieł nakładem własnym (op. 2a, 5, 6, także 49–68). Od 1801/02 datuje się ponad 20-letnia współpraca Hummla z wydawnictwem Artaria. Dużą rolę w promowaniu jego dzieł odegrała też firma wydawnicza „Kunst und Industrie Kontor”, publikował również w Lipsku, współpracował z wydawcami w Paryżu, w Anglii, Holandii i Rosji. Walczył o ochronę praw autorskich kompozytora, o udaremnianie nielegalnych druków. Interesującym przyczynkiem do biografii Hummla są dedykacje jego dzieł kierowane do muzyków (op. 7 do G. Albrechtsbergera, op. 13 – J. Haydna, op. 83 – J.B. Cramera, op. 112 – H. Sontag, op. 118 – M. Malibran-Garcia), do osób z kręgów arystokratycznych Wiednia, Weimaru i Petersburga; kilka utworów poświęcił osobom pochodzącym z Polski (op. 11 hrabinie Józefie Rzyszewskiej, op. 18 Karolinie Chodkiewicz, op. 113 generałowej Albrecht z domu Lang z Warszawy, op. 117 Dorocie Wertheim z Warszawy).
Hummel był czołowym przedstawicielem stylu brillant, który przejawiał się w technice kompozytorskiej oraz w stylu wykonawczym, co wiązało się z określonym typem fortepianów. O ile angielskie fortepiany przyciągały uwagę Clementiego, Cramera, J.L. Dusika, a zwłaszcza Beethovena, to Haydnowi, Mozartowi i kompozytorom stylu brillant odpowiadało brzmienie instrumentów wiedeńskich. Hummel chwalił w Anweisung ich „okrągły, fletowy ton, przebijający się szczególnie w dużej sali przez akompaniament orkiestry i nie utrudniający biegłości”, bowiem „siła dźwięku winna być uzyskana za pomocą sprężystości palców”. Nośność i pełnia dźwięku instrumentów angielskich wymagała natomiast silniejszego i głębszego atakowania, co zdaniem Hummla nie pozwalało na szybką, biegłą grę.
Hummel – ostatni wielki reprezentant szkoły wiedeńskiej – w okresie przejściowym między klasycyzmem i romantyzmem ożywił pianistyczną sztukę precyzyjną techniką wirtuozowską, opartą na grze palcowej; wysoko ceniono jego kunszt improwizacji. Hummel podkreślał, że „do fantazjowania mechanizm pianisty musi być tak wykształcony, aby to co duch tworzy, mogło być natychmiast, bez trudności wykonane” (Anweisung). W „La Revue Musicale” (t. XIII, z. 31) pisano: „Trzeba improwizować jak Hummel, albo wcale nie próbować improwizowania, ponieważ jest to umiejętność, której nie da się naśladować”. Sam kompozytor wyznał, że woli improwizację niż niewolnicze podporządkowanie się tekstowi muzycznemu („Le Pianiste” 1833 nr 2). Fantazjował na tematy z popularnych oper, najczęściej łączył wariacje swobodne z kontrapunktycznymi, kończąc je brawurowym finałem. Na koncertach wykonywał w zasadzie tylko własne kompozycje, na których też opierał się w dydaktyce. Podkreślano pewność, jasność i prostotę jego gry, równość i delikatność uderzenia oraz wywoływanie wrażenia gry bardzo szybkiej, mimo unikania zbyt szybkich temp; z drugiej strony Hiller zarzucał grze Hummla brak ciepła i pasji. Także jako dyrygent Hummel był oceniany wysoko za precyzję brzmienia orkiestry, lecz dostrzegano w jego wykonaniach pewien chłód. W dydaktyce największą wagę przywiązywał Hummel do opanowania techniki i aplikatury, wykonawstwa ornamentów i kantyleny. Nie rozważał szerzej problemów atakowania dźwięku, artykulacji, a wręcz negatywne stanowisko zajął w kwestii stosowania pedałów. Prawy pedał dopuszczał raczej w tempach powolnych i jedynie przy powolnych zmianach harmonii, co było zalecane we wszystkich ówczesnych szkołach gry, choć uważał, że przy połączeniu obu pedałów można uzyskać dobre efekty. W Anweisung stwierdził jednak arbitralnie, iż ani Mozart, ani Clementi nie potrzebowali pedału forte, aby uzyskać sławę najbardziej ekspresywnych i wielkich pianistów, można więc bez stosowania „tego bezwartościowego środka” dojść do wyżyn sztuki odtwórczej. Jego uwagi dotyczące „właściwego i pięknego wykonania” są dość powierzchowne. W swojej grze Hummel przestrzegał ściśle obranego tempa (według relacji z 1816 V.J. Tomáška z Pragi). Tabela oznaczeń metronomicznych, zamieszczona w Anweisung, świadczy jednakże, iż Hummel z dużą tolerancją traktował to samo tempo, w zależności od charakteru kompozycji. Choć jego estetyka dźwięku zakorzeniona była głęboko w klasycyzmie, to jednak stosowane przezeń środki wirtuozowskie wybiegały w nadchodzącą epokę. Do uczniów Hummla należeli m.in.: F. Hiller, F. Mendelssohn (krótko), A. Henselt, S. Thalberg.
Hummel był kompozytorem dość wszechstronnym; pisał opery, singspiele, msze i inne formy religijne, dzieła kameralne, fortepianowe, koncerty, pieśni. Część jego twórczości inspirowana była jednak zapotrzebowaniem rynku (m. in. tańce na bale karnawałowe w Wiedniu, opracowania pieśni szkockich dla wydawnictwa G. Thomsona); wiele utworów fortepianowych Hummla ma charakter okazjonalny. Plastyczność budowy okresowej, wspartej na śpiewnej, ornamentowanej melodyce, na relatywnie powolnym rytmie harmonicznym i na figuracjach stanowiących różne modyfikacje basu Albertiego wskazuje na powiązanie muzyki Hummla z dojrzałym klasycyzmem. Kompozytor stosował w zasadzie tonacje do 3 znaków przykluczowych (tylko w Preludiach wyzyskał wszystkie tonacje w następstwie kwintowym) i preferował tonacje durowe (zwłaszcza w muzyce kameralnej), w przetworzeniach zaś częściej stosował relacje paralelne, tryb molowy niż wyższe odniesienia dominantowe. W najbardziej twórczej fazie komponowania (od ok. 1811) Hummel przezwyciężył symetryczny układ fraz na rzecz nieregularnych przebiegów melodii przepojonej ornamentyką, co stanowiło wówczas novum w fakturze instrumentalnej. Rozbudował odniesienia funkcyjne i nasycił przebieg nutami przejściowymi (także chromatycznymi). Mimo iż struktura muzyki fortepianowej i kameralnej Hummla opiera się głównie na głosie górnym i akompaniamencie, sięgał on niekiedy po technikę kontrapunktu; stosował fugata (w niektórych przetworzeniach, np. w finale Sonaty fis-moll op. 81, także w repryzie I części Kwintetu es-moll op. 87 – zamiast II tematu), albo rozszczepiał linię melodyczną na 2 poziomy, sugerujące fakturę polifonizującą. Nie przejawiał zmysłu do rozwijania wielkiej formy, choć jego cykle sonatowe zachowują budowę 4- lub 3-częściową (sonaty solowe i na 2 instrumenty, tria fortepianowe). W allegrze sonatowym Hummel operował raczej mozaikowym zestawianiem melodii i typów faktur. Praca tematyczna pojawia się rzadko, np. w finałach Kwartetów op. 30 nr 1 i 2. Nawet w Sonacie fis-moll, uważanej za najbardziej dojrzałą, panuje zasada szeregowania odcinków figuracyjnych i kantylenowych. Tematy Hummla, choć świadczą o dużej inwencji melodycznej kompozytora, nie mają w sobie siły rozwojowej. Przetworzenie w I części Septetu d-moll jest rodzajem fantazji opartej na modulacjach (Es-Des-a-d), podobnie też przetworzenie w Septecie wojskowym wykazuje charakter improwizacyjny. Również w koncertach, zachowujących klasyczną budowę (podwójna ekspozycja orkiestry i instrumentu solowego), dualizm tematyczny jest osłabiony, gdyż w obu tematach występują na przemian cząstki ornamentalno-kantylenowe i popisowo-figuracyjne. Jedynie ich liczba jest różna: w I temacie 3–5 cząstek (Koncert a-moll op. 85 i As-dur op. 113), w II – 2 cząstki. Ten typ koncertu brillant, nasycony wirtuozerią (aczkolwiek bez improwizacyjnej kadenzy solisty), z przewagą instrumentu solowego w stosunku do orkiestry podtrzymującej brzmienie (choć Hummel starał się niekiedy o wyzyskanie dźwiękowych efektów orkiestry) wpłynął silnie na Chopina. Zbieżne jest także zastosowanie larghetta i romanzy w koncertach obu kompozytorów. Hummel nie doszedł jednak do tych wyżyn liryzmu, po które sięgnęli romantycy. Części środkowe cyklu u Hummla utrzymane są głównie w formie pieśniowej ABA, niekiedy wariacji, finały zaś zachowują schemat ronda najczęściej sonatowego, niekiedy z elementami charakterystycznymi, np., à la burleska (Trio smyczkowe Es-dur S30/W3), à la russe (Trio fortepianowe op. 96). Do cyklu 4-częściowego dochodziły menuety w typie lendlera lub też scherza. Hummel pisał ronda brillant, różne tańce, wśród których popularnością cieszył się polonez La bella capricciosa. Fortepian zdecydowanie dominuje w muzyce kameralnej Hummla, o czym świadczą m.in. brawurowe kadencje solo w I części Tria Es-dur op. 93 i Septetu d-moll.
Faktura wirtuozowska Hummla najpełniej doszła do głosu w formach wariacyjnych i fantazjach, spośród których wyróżnić należy Fantasinę op. 124. Mimo pewnego schematyzmu architektoniki (typ potpourri m.in. w Fantazji op. 18) i niekiedy banalnych tematów wariacji, Hummel umiejętnie operuje techniką wariacyjną, stosując różnorodne figury instrumentalne. Formę wariacyjną zastosował Hummel także w innych gatunkach, np. w Nocturne op. 99 na 4 ręce. Zasób figuracji przejął kompozytor głównie od Mozarta, częściowo od Clementiego, jak np. pasaże i łamane akordy, przebiegi skalowe, podwójne tercje i seksty (I część Koncertu a-moll i Sonaty fis-moll), ale rozszerzył modele figur do decymy i duodecymy (przetworzenie I części Koncertu h-moll), a nawet do większego ambitusu, dzięki „odbitkom” oktawowym w basie. Technika wirtuozowska obejmuje też łamane oktawy (I część Koncertu h-moll), skoki (Etiuda op. 125 nr 10), przerzucanie i krzyżowanie rąk (Etiuda op. 125 nr 14). Akordy stosowane są najczęściej arpeggio, które stało się później typowym dla stylu brillant środkiem wykonawczym. Ornamentyka Hummla związana jest z rozwojem figuracji melodycznej, przeplataniem pasaży chromatyką, ozdobnikami, zwłaszcza w częściach powolnych. Ozdobne figuracje o charakterze improwizacyjnym, nieregularne grupy dźwięków do 50 nut w jednym takcie (III część Sonaty D-dur op. 106) godzą w klasyczne zasady zamkniętej struktury okresów i stanowią pomost między ornamentyką Mozarta i Chopina. W Anweisung, w którym Hummel dokonał systematycznego przeglądu środków ornamentalnych, zainicjował m.in. wykonanie trylu od nuty głównej, przeciwstawne do tradycyjnego trylowania od nuty górnej. Ożywienie stylu klasycznego prekursorskimi elementami wirtuozerii i ornamentyki romantycznej stanowi o pozycji Hummla w historii muzyki instrumentalnej. Nieporównanie mniejsze znaczenie ma jego twórczość religijna, sceniczna i wokalna, aczkolwiek warto zwrócić uwagę na msze op. 77 i 111a na chór i orkiestrę. Także w Mszy Es-dur op. 80 zauważa się tendencję do homogenicznego, masywnego brzmienia, dynamiki forte i przewagi chórów nad fragmentami solowymi i ansamblami. Chociaż Hummel był za życia niezwykle popularnym, a nawet przecenianym kompozytorem i pedagogiem, to jednak jego dzieło i zasługi szybko uległy zapomnieniu. Za najlepsze, a zarazem najbardziej żywotne utwory Hummla uważane są koncerty fortepianowe a-moll i h-moll oraz Septet d-moll, w którym nastąpiło połączenie stylu koncertowego i kameralnego. W ostatnich latach zaznaczyła się pewna rewaloryzacja dzieła Hummla, o czym świadczy wzrastająca liczba nagrań, wykonań oraz sesje poświęcone życiu i twórczości kompozytora (Bratysława 1972, 1987, Weimar 1978, Eisenstadt 1987).
Literatura: D. Zimmerschied Thematisches Verzeichnis der Werke von Johann Nepomuk Hummel, Hofheim 1971 (uzup. J. Sachs, „The Musical Times” CXIV, 1973); J. Sachs A Checklist of the Works of Johann Nepomuk Hummel, „Notes” XXX, 1973/74 □ A. Kahlert Zur Erinnerung an Johann Nepomuk Hummel, „Deutsche Musik-Zeitung” I, 1860; C. Richter Hummels Clavierconcerte und ihre Bedeutung Jur die jetzige Zeit, „Neue Zaitschrift für Musik” 1883 nr 41 i 42; J. Batka, E. Wodianer Johann Nepomuk Hummel. Biographische Skizze, Bratysława 1887; A. Bartels Chronik des Weimarischen Hoftheaters 1817–1907, Weimar 1908; W. Meyer Johann Nepomuk Hummel als Klavierkomponist, 1922 (dysertacja, uniwersytet w Kilonii); G. Sporck L’interprétation des sonates de Johann Nepomuk Hummel, Paryż 1933; K. Benyovszky Johann Nepomuk Hummel. Der Mensch und Künstler, Bratysława 1934 (zawiera 106 listów i dokumentów z korespondencji Hummla); K. Benyovszky Hummel und seine Vaterstadt, Bratysława 1937; W. Schmieder Hummel. Dokumente eines alten Musikverlagsarchiv, „Allgemeine Musikzeitung” LXIV, 1937; Korespondencja Fryderyka Chopina, 2 t., zebrał i oprac. B. Sydow, Warszawa 1955; K. Benyovszky Johann Nepomuk Hummel der Nachfolger Haydns, w: Joseph Haydn und seine Zeit, «Burgenländische Heimatblätter» XXI, 2. wyd. 1959; J. Hárich Esterházy – Musikgeschichte im Spiegel der zeitgenössischen Textbücher, Eisenstadt 1959; A. Klodner Hummel a Chopin, „Slovenska Hudba” 1960 nr 9, także w „Chopiniana Bohémica” I, 1963; D. Zimmerschied Mozartiana aus dem Nachlass von Johann Nepomuk Hummel, Mozart Jahrbuch XV, 1964; Z. Hrabussay Odraz tvorby Johann Nepomuk Hummel v diele F. Chopina, „Chopiniana Bohémica et Slovenica” II, 1964; R. Münster Mozarts Persönlichkeit und Schaffensweise in der Sicht seines Schülers Johann Nepomuk Hummel, „Acta Mozartiana” XI, 1964; R. Davis The Music of Johann Nepomuk Hummel. Its Derivation and Development, „The Music Review” XXVI, 1965; D. Zimmerschied Die Kammermusik Johann Nepomuk Hummels, 1966 (dysertacja, uniwersytet w Moguncji; zawiera także 144 niepublikowane listy Hummla); D.G. Brock The Church Music of Hummel, „The Music Review” XXXI, 1970; J. Sachs Hummel and G. Thomson of Edinburgh, „The Musical Quarterly” LVI, 1970; J. Sachs Authentic English and French Editions of Johann Nepomuk Hummel, „Journal of the American Musicological Society” XXV, 1972; J. Sachs Hummel and the Pirates. The Struggle for Musical Copyright, „The Musical Quarterly” LIX, 1973; I. Poniatowska Johann Nepomuk Hummel. Kompozytor muzyki fortepianowej i jego „Szkoła gry na fortepianie”, w: VI Ogólnopolska Konferencja Muzykologiczna, Gdańsk 1972 – materiały, Gdańsk 1973, wersja rozszerzona pt. Problemy klavírnej sadzby w klavírnych dielach J.N. Hummela a v jeho „Klavírnej škole”, «Hudobné tradície Bratislavy a ich tvorcovia» I, red. Z. Novácek, Bratysława 1974 (zawiera także: L. Mokry Ku genéze Hummelovej klavírnej školy, J. Albrecht Instrumentálna sadzba v Hummelových skladbách); J. Sachs Kapellmeister Hummel in England and France, Detroit 1977; B. Jeszka-Blechert Związki faktury fortepianowej Hummla i Chopina, w: Chopin a muzyka europejska, «Prace Biblioteki Głównej PWSM w Katowicach» X, Katowice 1977; Aus Anlass des 200. Geburtstages Johann Nepomuk Hummels 18 XI 1978 Weimar, «Schriftenreihe der Hochschule für Musik F. Liszt Weimar» I (zawiera m.in.: K. Bula Über Bedeutung Johann Nepomuk Hummels kompositorisch-technischer Errungenschaften Jur die Gestaltung des Klavierstils von F. Chopin); I. Poniatowska Il metodo per pianoforte di Johann Nepomuk Hummel. Commente storico, w ks. pam. G. Vecchiego, red. I. Cavallini, Modena 1989.
Praca:
Ausjuhrlich theoretisch-practische Anweisung zum Piano-Forte Spiel vom ersten Elementar. Unterrichte an bis zur vollkommensten Ausbildung, 3 cz., S157, Wiedeń 1828, wyd. równoczesne Paryż, Londyn, Mediolan, wyd. rosyjskie Petersburg 1829, wyd. popr. Wiedeń 1838
Kompozycje:
Cyfry bez liter oznaczają numerację opusową nadaną przez Hummla; S wskazuje na numerację wprowadzoną przez J. Sachsa w A Checklist of the Works of Johann Nepomuk Hummel (zob. literatura); W= Werke ohne Opuszahl (dzieła bez opusu) wg katalogu tematycznego dzieł Hummla opracowanego przez D. Zimmerschieda (zob. literatura).
Wokalno-instrumentalne:
Le portrait d’amour op. 48, kuplety z akompaniamentem fortepianu, wyd. Wiedeń 1810 L. Maisch
La sentinelle op. 71, na głos z towarzyszeniem skrzypiec, gitary, wiolonczeli ad libitum lub fortepianu, skrzypiec, wiolonczeli, kontrabasu ad libitum, wyd. Wiedeń 1815 Steiner
5 Lieder op. 84: An die Entfernte, Berlin 1816, inne Berlin po 1820: Air à la tirolienne avec variations op. 118, na głos i orkiestrę, ok. 1829, wyd. Wiedeń 1830 Haslinger, wyd. równoczesne Londyn, Paryż
20 pieśni szkockich S169, 178, 197, oprac. na głos z towarzyszeniem fortepianu, fletu lub skrzypiec, wiolonczeli, 1825–32, wyd. w zbiorach pieśni szkockich, Edynburg 1826–31, G. Thomson i Londyn 1831 T. Preston, kilka niepublikowanych
wiele pieśni w rękopisach
liczne utwory chóralne, m.in. Patriotischer Chor und Canon op. 62, na chór i orkiestrę, 1814, wyciąg na głosy i fortepian Wiedeń 1814 nakład własny; Polymelos russischer national Lieder op. 82 na 4 głosy solowe, chór mieszany i orkiestrę, 1818, wyd. Lipsk 1819–20 Peters
kilkanaście kantat niepublikowanych, m.in. Kantata na ślub Napoleona i Marii Luizy S87, 1810
Msza B-dur op. 77 na chór i orkiestrę, ok. 1804–10, wyd. Wiedeń ok. 1818 Steiner
Msza Es-dur op. 80 4 głosy solowe, chór i orkiestrę, 1804, wyd. Wiedeń 1819–20 Steiner
Quod, quod in orbe op. 88, gradual na chór i orkiestrę, 1808–14, wyd. Wiedeń ok. 1827 Haslinger
Alma Virgo op. 89a, offertorium na sopran, chór i orkiestrę, 1805, wyd. Wiedeń ok. 1827 Haslinger
Msza D-dur op. 111a, na chór i orkiestrę, 1808, wyd. Wiedeń ok. 1830 Haslinger
utwory religijne zachowane w rękopisach, głównie w BM w Londynie, m.in.: Msza d-moll S67/W13, 1805, Missa solemnis C-dur S74/W12, 1806; 5 offertoriów — E-dur S52/W22 oraz G-dur S54, 1804–10, A-dur S68/W19, przed 1806, B-dur S79/W18, 1809, F-dur S96/W20, 1813; oratorium Der Durchzug durchs Rote Meer S33/W11, 1800–10(?)
Sceniczne:
opery komiczne zachowane w rękopisach w BM w Londynie: Mathilde von Guise, opera heroiczno-komiczna, libretto wg L.E.F.C. Mercier-Dupaty, wyst. Wiedeń 1810, wyciąg fortepianowy jako op. 100 Lipsk ok. 1826 Peters
singspiele, m.in. Die Rückfahrt des Kaisers, libretto E. Veith, wyst. Wiedeń 1814, wyciąg fortepianowy jako op. 69 Wiedeń ok. 1814 Artaria, oraz Die gute Nachricht S103, libretto G.F. Treitschke, z W.A. Mozartem, V. Jírovecem, J. Weiglem, F. Kannem i L. v. Beethovenem, autorstwo Hummla: uwertura, kwartet, duet, trio, wyst. Wiedeń 1814, uwertura wyd. jako op. 61, wyciąg fortepianowy Wiedeń ok. 1815 Artaria
muzyka teatralna
balety:
Helene und Paris op. 26, przed 1807, wyciąg fortepianowy Wiedeń 1808 Kul
Das belebte Gemählde op. 33, 1809, oprac. fortepianowe Wiedeń ok. 1810 Artaria
Sappho von Mitilene op. 68, libretto G. Vigano, wyst. Wiedeń 1812, oprac. fortepianowe w Répertoire... II, z. 10–12, Wiedeń ok. 1814
Quintuor des nègres op. 41, scena baletowo-pantomimiczna, ok. 1809, oprac. fortepianowe Wiedeń ok. 1810 Kul
pantomimy:
Der Zauberring oder Harlekin als Spinne op. 46, libretto P.N. Angiolini, wyst. Wiedeń 1811, oprac. fortepianowe Wiedeń ok. 1811 T. Weigl
Der Zauberkampf Harlekin in seiner Heimat S92/W34, libretto F. Kees, wyst. Wiedeń 1812, wyciąg fortepianowe w Potpourri für das Pianoforte, z. 20 Wiedeń K. k. Hoftheater Musik-Verlag
Instrumentalne:
marsz na orkiestrę dedykowany obywatelskiemu korpusowi artylerii w Wiedniu, S26, 1798, wyd. Wiedeń (?) b.r.
8 wariacji i koda C-dur na temat O du lieber Augustin na orkiestrę, S47/W2, ok. 1803, wyd. F. Stein Kassel 1959 Alkor
6 tańców niemieckich op. 16, na orkiestrę, 1804, oprac. na fortepian wyd. Wiedeń ok. 1805 Traeg
7 tańców węgierskich op. 23 na orkiestrę, oprac. na fortepian wyd. Wiedeń ok. 1806 Kul
12 menuetów op. 24 na orkiestrę, 1806 , oprac. na fortepian wyd. Wiedeń ok. 1807 Kul
12 tańców niemieckich z kodą La battaglia op. 25, przed 1807, oprac. na fortepian wyd. Wiedeń ok. 1807 Kul
Apollo-Saal Tänze I, 12 menuetów i triów op. 27 na orkiestrę, 1808, oprac. na fortepian, także na 2 skrzypiec, basso i altówkę ad libitum wyd. Wiedeń 1808 Kul
Apollo-Saal Tänze II, 12 tańców op. 28 na orkiestrę, 1808, oprac. na fortepian wyd. Wiedeń ok. 1808 Kul
Redout-Deutsche, 12 tańców z kodą op. 29 na orkiestrę, 1808, oprac. na fortepian, także na 2 skrzypiec i basso wyd. Wiedeń ok. 1808 Artaria
Apollo-Saal Tänze III, 6 menuetów i 6 tańców niemieckich op. 31 na orkiestrę, 1809, oprac. na fortepian, także na 2 skrzypiec, altówkę ad libitum i wiolonczelę wyd. Wiedeń ok. 1810 Kul
Kontredans B-dur na orkiestrę, S80, ok. 1810 (?)
5 écossaises na orkiestrę, S81, ok. 1810 (?)
7 lendlerów na orkiestrę, S82, ok. 1810 (?)
3 marsze wojskowe (nr 1 = op. 45 nr 1) na orkiestrę, S83, ok. 1810 (?)
Apollo-Saal Tänze IV, 6 tańców i 4 tańce niemieckie op. 39 na orkiestrę, 1811, oprac. na fortepian wyd. Wiedeń ok. 1811 Kul
12 tańców niemieckich z kodą „vom Römischen Kaiser” op. 40 na orkiestrę, 1811, oprac. na fortepian, także na 3 skrzypiec i basso wyd. Wiedeń ok. 1811 Artaria
12 tańców niemieckich z kodą „zur St. Catherinen Redoute” op. 44 na orkiestrę, 1811, oprac. na fortepian wyd. Wiedeń ok. 1812 Kul
Apollo-Saal Tänze V, 6 tańców i 6 tańców niemieckich op. 45 na orkiestrę, 1811, oprac. na fortepian wyd. Wiedeń ok. 1812 Kul
Polonoises favorites, 6 polonezów op. 70 na orkiestrę, oprac. na fortepian wyd. Wiedeń ok. 1815 Artaria
12 walców z kodą na orkiestrę, S104, 1817, 4 walce w oprac. na fortepian włączone do op. 112 – zob. utwory fortepianowe
6 Neue Walzer mit Trios... fur den Apollo Saal op. 91, 1820, także na fortepian, na fortepian na 4 ręce, na skrzypce i kontrabas, na 2 skrzypiec, na flet, na flet lub skrzypce i gitarę, na 2 czakany, oprac. na fortepian i in.: Wiedeń ok. 1821 Steiner
Uwertura nr 1 B-dur op. 101, wyd. Lipsk ok. 1826 Peters, także oprac. na fortepian
na instrument solo i orkiestrę:
Koncert fortepianowy A-dur, S4/W24, po 1790
Koncert fortepianowy A-dur, S5/W24a, po 1790(?)
Wariacje F-dur na temat z opery Castor und Pollux G. J. Voglera op. na fortepian i orkiestrę, wyd. Wiedeń ok. 1798 nakład własny
Koncert mandolinowy G-dur, S28, 1799, wyd. V. Hladký Wiedeń ok. 1960; Concertino op. 73, transkrypcja na fortepian i orkiestrę, wyd. Wiedeń ok. 1816 Steiner
Koncert Es-dur na trąbkę (w rękopisie E-dur), S49/W1, 1803, wyciąg fortepianowy wyd. F. Stein Lipsk 1957 Hofmeister; part. wyd. N. Richardson Londyn 1969
Koncert F-dur na fagot, S63/W23, w «Musica Rara» wyd. R.W.Tyree Londyn 1971
Koncert G-dur op. 17 na fortepian i skrzypce z orkiestrą, wyd. Wiedeń ok. 1805 Traeg
Koncert fortepianowy C-dur op. 34a, także jako op. 36, wyd. Wiedeń ok. 1810 Kul
Rondo brillant A-dur op. 56 na fortepian i orkiestrę, w Répertoire de musique pour les dames I, z. 8–9, Wiedeń 1810–14 nakład własny
Koncert fortepianowy a-moll op. 85, ok. 1816, wyd. Wiedeń ok. 1821 Steiner
Koncert fortepianowy h-moll op. 89, 1819, wyd. Lipsk ok. 1820 Peters
Potpourri g-moll op. 94 na altówkę i orkiestrę, 1820, wyd. Lipsk ok. 1820 Peters; transkrypcja na wiolonczelę i orkiestrę op. 95, wyd. j.w.
Wariacje F-dur op. 97 na fortepian i orkiestrę, ok. 1820, wyd. Lipsk ok. 1821 Peters
Rondo brillant B-dur op. 98, na fortepian i orkiestrę, 1823, Lipsk ok. 1824 Peters
Adagio i wariacje F-dur op. 102 na obój i orkiestrę, wyd. Lipsk ok. 1824 Peters (transkrypcja Nokturnu na fortepian na 4 ręce op. 99)
Koncert fortepianowy E-dur („Les adieux”) op. 110, 1814, wyd. Lipsk 1826 Peters, Londyn 1826 Welsh & Hawes, Paryż 1826 Farrenc
Kwartet fortepianowy As-dur op. 113, 1827, wyd. Wiedeń 1830 Haslinger, Londyn 1830 Cramer, Addison & Beale, Paryż 1830 Farrenc
Wariacje B-dur na temat z singspielu Das Fest der Handwerker op. 115 na fortepian i orkiestrę, 1830, wyd. Wiedeń 1830 Haslinger, Londyn 1830 Cramer, Addison & Beale, Paryż 1830 Farrenc, Praga 1830 M. Berta
Oberons Zauberhorn op. 116, wielka fantazja na fortepian i orkiestrę, 1829, wyd. Wiedeń 1830 Haslinger, Londyn 1830 Cramer, Addison & Beale, Paryż 1830 Farrenc
Gesellschafts Rondo D-dur op. 117 na fortepian i orkiestrę, 1829, wyd. Wiedeń 1830 Haslinger, Londyn 1830 Cramer, Addison & Beale, Paryż 1830 Farrenc
„Le retour de Londres” F-dur op. 127, rondo brillant na fortepian i orkiestrę, 1830, wyd. Wiedeń (?) 1831 Haslinger, Londyn (?), 1831 Wessel, Paryż (?) 1831 Farrenc, Moskwa (?) 1831 C.J. Lehnhold
Koncert fortepianowy F-dur op. posth. 1, 1833, wyd. Lipsk 1839 B & H, Londyn 1839 Olivier, Paryż 1839 Schonenberger
kameralne:
Parthia Es-dur na 2 klarnety, 2 oboje, 2 rogi, 2 fagoty, S48, 1803mm wyd. w «Musica Rara» Londyn 1970
Septet d-moll op. 74 na fortepian, flet, obój, róg, altówkę, wiolonczelę i kontrabas, także oprac. na kwintet fortepianowy, wyd. Wiedeń ok. 1816 Artaria
Septet „militaire” C-dur op. 114 na fortepian, flet, skrzypce, klarnet, wiolonczelę, trąbkę, kontrabas, także oprac. na kwintet fortepianowy, 1829, wyd. Wiedeń 1830 Haslinger, Paryż 1830 Farrenc, Londyn 1830 Cramer, Addison & Beale
Sérénade en potpourri G-dur op. 63 na fortepian, skrzypce, gitarę, klarnet lub flet, fagot lub wiolonczelę; albo na fortepian, flet, wiolonczelę; albo na fortepian, skrzypce, klarnet, kontrabas, ok. 1814, wyd. w Répertoire... II, z. 1, Wiedeń ok. 1814–15 nakład własny
Serenada nr 2 C-dur op. 66 na fortepian, skrzypce, gitarę, klarnet lub flet, fagot lub wiolonczelę, wyd. w Répertoire... II, z. 7 i 8, wyd. Wiedeń ok. 1814–15 nakład własny
Kwintet fortepianowy Es-dur/es-moll op. 87, 1802, wyd. Wiedeń ok. 1822 Steiner
3 kwartety smyczkowe op. 30: Es-dur, G-dur, Es-dur, przed 1804, wyd. Wiedeń ok. 1808 Artaria (Kul)
Kwartet fortepianowy G-dur, W6, wyd. (?) Lipsk B&H prawdopod. po 1900
Kwartet fortepianowy G-dur (2 części) op. posth. 4, wyd. Lipsk 1839 B&H, Londyn 1839 Olivier
Kwartet Es-dur na klarnet, skrzypce, altówkę i wiolonczelę, S78/W5, 1808, wyd. w «Musica Rara» Londyn 1958
Trio Es-dur na 2 altówki (lub skrzypce i altówkę) oraz wiolonczelę, S30/W3, 1799, wyd. F. Stein Frankfurt n. Menem 1958 Peters
Trio G-dur na 2 altówki (lub skrzypce i altówkę) oraz wiolonczelę, S46/W4, 1801, wyd. F. Stein Frankfurt n. Menem 1958 Peters
Trio B-dur op. 2a nr 1 na fortepian lub klawesyn, flet lub skrzypce i wiolonczelę, wyd. Wiedeń 1792 nakład własny, Londyn 1792 Preson & Son
Trio fortepianowe Es-dur op. 12, wyd. Wiedeń ok. 1803 Kul
Trio fortepianowe F-dur op. 22, 1799, wyd. Wiedeń 1807 Kul
Trio fortepianowe G-dur op. 35, wyd. Wiedeń ok. 1811 Kul
Trio fortepianowe G-dur op. 65, wyd. w Répertoire... II, z. 5 i 6, Wiedeń ok. 1814–15 nakład własny
Adagio, wariacje i rondo A-dur na temat „Die schöne Minka” op. 78 na fortepian, flet i wiolonczelę, wyd. Wiedeń ok. 1818 Steiner
Trio fortepianowe E-dur op. 83, wyd. Lipsk 1819–20 Peters, Londyn 1819–20 Boosey & Co, Petersburg 1819–20 M. Bernard
Trio fortepianowe Es-dur op. 93, 1821, wyd. Berlin ok. 1822 E.H.G. Christiani
Trio fortepianowe Es-dur op. 96, wyd. Lipsk ok. 1822 Peters
Sonata G-dur op. 2a/2 na fortepian lub klawesyn, flet lub skrzypce, wyd. Wiedeń 1792 nakład własny, Londyn 1792 Preston & Son
3 sonaty op. 5: B-dur oraz F-dur na fortepian i skrzypce, Es-dur na fortepian i altówkę, wyd. Wiedeń ok. 1798 nakład własny
Wariacje G-dur op. 14 na temat romansu E. N. Méhula, wyd. Wiedeń ok. 1803 Artaria
Sonata c-moll op. 37a na klawesyn lub fortepian i mandolinę lub skrzypce, wyd. Wiedeń ok. 1810 L. Maisch
Sonata D-dur op. 50 na fortepian i skrzypce lub flet, wyd. w Répertoire... I, z. 2, Wiedeń 1810–14 nakład własny
Potpourri g-moll op. 53 na fortepian i gitarę, wyd. w Répertoire... I, z. 5, Wiedeń 1810–14 nakład własny
Wariacje d-moll op. 54 na fortepian i wiolonczelę, wyd. w Répertoire... I, z. 6, Wiedeń 1810–14 nakład własny
Sonata A-dur op. 64 na fortepian i skrzypce lub flet, wyd. w Répertoire... II, z. 4, Wiedeń ok. 1814–15 nakład własny
Grand potpourri national op. 74 na fortepian i gitarę, z M. Giulianim, wyd. Wiedeń ok. 1818 T. Mollo
Rondoletto Es-dur na harfę i fortepian, S146, wyd. Paryż (?) po 1820 Pacini
Sonata wiolonczelowa A-dur op. 104, 1824, wyd. Londyn 1826 Boosey
Amusement F-dur op. 108 na fortepian i skrzypce, 1825, wyd. Lipsk 1826 Peters, Paryż 1826 Hanry, Londyn 1826 Welsh & Hawes
Rondo brillant G-dur op. 126 na skrzypce i fortepian, 1834, wyd. Wiedeń ok. 1835 Haslinger, Paryż 1835 Farrenc, Londyn 1835 Cramer, Addison & Beale, Moskwa 1835 C.J. Lehnhold
Wariacje F-dur op. posth. 2 na skrzypce i fortepian, wyd. Lipsk ok. 1839 B & H
na instrument solo:
3 airs variés op. 1 na fortepian: 1. The Plough Boy C-dur, 2. Blühe liebes Veilchen G-dur, 3. La belle Cathérine C-dur, wyd. Londyn 1791 nakład własny
wariacje na fortepian: 1. The Lass of Richmond Hill G-dur, 2. Jem of Aberdeen G-dur, wyd. Londyn ok. 1791 Preston & Son
Sonata C-dur op. 2a nr 3 na fortepian, wyd. Amsterdam 1792 J. Schmitt
wariacje na fortepian: 1. Air éccosais G-dur (= op. 2 nr 2), 2. Air anglais G-dur (= op. 2 nr 1), 3. Air allemand G-dur, wyd. Wiedeń ok. 1794 nakład własny
3 fugi op. 7: d-moll, Es-dur, fis-moll, po 1793, wyd. Wiedeń 1799 nakład własny
13 wariacji G-dur na temat melodii ludowej op. 8 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1801 Artaria
Wariacje E-dur na temat marsza z opery Les deux journées (Woziwoda) L. Cherubiniego op. 9 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1802 Artaria
Wariacje D-dur na temat God save the King op. 10 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1804 Kul
Rondo Es-dur op. 11 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1804 Kul
Sonata Es-dur op. 13 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1805 Kul
Wariacje a-moll na temat marsza z opery Les deux petits Savoyards N. Dalayraca op. 15 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1804 Artaria
Fantazja Es-dur (4 części) op. 18 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1805 Kul
Rondo quasi una fantasia E-dur op. 19 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1806 Kul
Sonata f-moll op. 20 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1807 Kul
Wariacje B-dur na temat piosenki holenderskiej op. 21 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1806 Kul
wariacje op. 34 na fortepian: 1. La sentinelle C-dur, 2. Partant pour la Syrie D-dur, 3. Vivat Bacchus C-dur, wyd. Wiedeń ok. 1812 Artaria
Choix des plus beaux morceaux de musique, 8 utworów op. 37 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1812 Artaria
Sonata C-dur op. 38 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1812 Artaria
Wariacje C-dur na temat marsza z opery Cendrillon (‘kopciuszek’) N. Isouarda op. 40a, wyd. Wiedeń ok. 1812 Artaria
Potpourri C-dur na motywach z opery Wolny strzelec C.M. Webera op. 47 na fortepian, z lat 1820, pierwsze znane wyd. Paryż ok. 1825 Schlesinger
Capriccio F-dur op. 49 na fortepian, wyd. w Répertoire… I, z. 1, Wiedeń ok. 1811–14 nakład własny
Sonata Es-dur op. 51 na fortepian na 4 ręce, wyd. w Répertoire... I, z. 3, Wiedeń ok. 1811–15 nakład własny
6 piéces très faciles op. 52 na fortepian, 1811, wyd. w Répertoire… I, z. 4, Wiedeń ok. 1811–14 nakład własny; nr 2 jako op. 42 Warszawa 1900 Hoesick
La bella capricciosa, una polacca B-dur op. 55 na fortepian, wyd. w Répertoire… I, z. 7, Wiedeń ok. 1811–14 nakład własny
Wariacje F-dur na temat z opery Armida C.W. Glucka op. 57 na fortepian, wyd. w Répertoire… I, z. 10, Wiedeń ok. 1811–14 nakład własny
Potpourri c-moll z opery Die Eselshaut J.N. Hummla op. 58 na fortepian, wyd. w Répertoire… I, z. 11, Wiedeń ok. 1814–15 nakład własny
Potpourri nr 2 C-dur z opery Die Eselshaut J.N. Hummla op. 59 na fortepian, wyd. w Répertoire… I, z. 12, Wiedeń ok. 1814–15 nakład własny
24 preludia op. 67 na fortepian, wyd. w Répertoire… II, z. 9, Wiedeń ok. 1814–15 nakład własny
6 polonoises favorites op. 70 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 185 Artaria (zob. utwory orkiestrowe)
Adagio, wariacje i rondo na temat „The Pretty Polly” op. 75 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1817 Steiner
Wariacje A-dur na temat własne op. 76 na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1817 Artaria
Sonata fis-moll op. 81 na fortepian, wyd. Wiedeń 1819 Steiner
Sonata As-dur op. 92 na fortepian na 4 ręce, 1820, wyd. Wiedeń ok. 1820 Cappi & Diabelli
Nocturne F-dur op. 99 na fortepian 4 ręce oraz 2 rogi ad libitum, 1822, wyd. Lipsk ok. 1824 Peters
3 grandes valses en forme de rondeaux op. 103 na fortepian: C-dur, A-dur, B-dur, 1823, wyd. Wiedeń ok. 1824 Steiner
3 amusements en forme de caprices op. 105 na fortepian: E-dur, As-dur, D-dur, 1823, wyd. Lipsk 1824 Peters
Wariacja na temat walca Diabellego na fortepian, S161, wyd. Wiedeń 1824 Diabelli
Marche à la romaine Es-dur na fortepian, S162, wyd. „The Harmonicon” III (1825)
Sonata D-dur op. 106 na fortepian, 1824, wyd. Wiedeń ok. 1825 Diabelli
Wariacje E-dur na fortepian, S164, wyd. „The Harmonicon” III (1825)
6 bagatelles op. 107 na fortepian, wyd. Lipsk ok. 1825 Peters
Rondoletto C-dur na fortepian, S165, wyd. „The Harmonicon” IV (1826)
Rondo brillant h-moll op. 109 na fortepian, 1825, wyd. Wiedeń 1826 Steiner, Londyn 1826 Welsh & Hawes, Paryż 1826 Erard
2 rondolettos en valse F-dur op. 109a na fortepian, wyd. Wiedeń ok. 1824–26 Sauer & Leidesdorf
3 pièces faciles Es-dur, E-dur, C-dur op. 111 na fortepian, wyd. Lipsk ok. 1828 Peters
12 nowych ulubionych lendlerów-walców „à la Sonntag” op. 112 na fortepian, wyd. Lipsk 1828 Peters, Londyn 1828 Chappell, Paryż 1828 Richault
Wariacja na temat „God save the King” na fortepian (wariacja 4. z op. 10) z L. v. Beethovenem i F. Kalkbrennerem, S145, 1820–30 (?), wyd. w „Wiener musikalisches Pfennig-Magazin” 1835
Wariacje na temat „Rule Britannia” na fortepian, z J. B. Cramerem, F. Kalkbrennerem i I. Moschelesem, S187/W10, ok. 1830 w „Apollo’s Gift for 1831”, Londyn 1830
Klavierstück As-dur, S188, 1830, wyd. w „Apollo’s Gift for 1831”, Londyn 1830
Fantazja C-dur „Recollections of Paganini” na fortepian, S190/W8, 1831 (?), wyd. Wiedeń 1831 Haslinger, Londyn 1831 Cramer, Addison & Beale, Paryż 1831 Farrenc
Les charmes de Londres, 3 cykle wariacji op. 119 (także 120) na fortepian na tematy airs jak w op. 1, wyd. Lipsk ok. 1831 Peters, Londyn ok. 1831 Cramer, Addison & Beale, Paryż ok. 1831 Farrenc
La galante, rondo Es-dur op. 120 (także 121) na fortepian, wyd. Lipsk ok. 1831 Probst & Kistner, Londyn ok. 1831 Cramer, Addison & Beale, Paryż ok. 1831 Farrenc
Rondeau villageois C-dur op. 122 na fortepian, wyd. Halle 1832 H. Helmuth, Praga 1832 M. Berra, Londyn 1832 Paine & Hopkins, Paryż 1832 Farrenc
Fantazja g-moll na tematy S. Neukomma oraz własne op. 123 na fortepian, wyd. Wiedeń 1833 Haslinger, Londyn 1833 Cramer, Addison & Beale, Paryż 1833 Farrenc
Etude B-dur na fortepian, S191, 1831 (?), wyd. w: I. Moscheies, F. Fetis Méthode des méthodes, Paryż 1840 Schlesinger
Fantasina C-dur na temat z opery Wesele Figara W.A. Mozarta op. 124 na fortepian, wyd. Wiedeń 1833 Haslinger, Londyn 1833 Cramer, Addison & Beale, Paryż 1833 Farrenc
24 etiudy op. 125 na fortepian, 1833, wyd. Wiedeń 1833 Haslinger, Londyn 1833 Cramer, Addison & Beale, Paryż 1833 Farrenc
Impromptu C-dur na 2 fortepiany, S205, 1836, niepublik., rkp. Düsseldorf Muzeum Goethego
Introdukcja i rondo Es-dur op. posth. 5 na 2 fortepiany, wyd. Lipsk ok. 1839 B & H
Scotch — Country Dance — Rondo op. posth. 3 na fortepian, wyd. Lipsk 1839 B & H
Capriccio es-moll op. posth. 6 na fortepian, 1839, wyd. Lipsk 1839 B & H, Londyn 1839 Olivier
2 preludia i 2 fugi op. posth. 7 na organy, wyd. Lipsk ok. 1839 B & H, Londyn ok. 1839 Olivier
Ricercare G-dur op. posth. 8 na organy, oprac. na fortepian Lipsk 1839 B & H, Londyn 1839 Olivier
2 rondinos, 2 caprices, 2 impromptus op. posth. 9 na fortepian, 1839, wyd. Lipsk 1839 B & H, Londyn 1839 Olivier
Klavierstück Des-dur, S181/W9, po 1830 (?), wyd. Wiedeń 1850–60 (?) C.A. Spina, Paryż 1855 J. & Rle
Edycje:
Antologia di musica antica e moderna per il pianoforte, t. 14, wyd. G. Tagliapietra, Mediolan 1931–32
Rondo op. 11 na fortepian, liczne wydania, m.in. w: Utwory romantyczne z. 3, wyd. S. Szpinalski, Warszawa 1948 i Kraków 1953
10 Variationen über ein Thema aus Glucks „Armida” op. 57 na fortepian, „Organum” V, nr 8, wyd. H. Albrecht, Lippstadt 1951
Sonata c-moll op. 37a na mandolinę i fortepian, wyd. V. Hladký, Wiedeń 1954
Koncert G-dur S28 na mandolinę i orkiestrę, wyd. V. Hladky, Wiedeń 1960 (?)
Sonata Es-dur op. 5 nr 3 na altówkę i fortepian, «Diletto musicale» 65, wyd. P. Doktor, Wiedeń 1960, także wyd. W. Lebermann, Moguncja 1969
Le tresor des pianistes, t. 22, wyd. A. Farrenc, Paryż 1862–71
Sonata B-dur op. 5 nr 1 na skrzypce i fortepian, «Diletto musicale» 100, wyd. F. Samohyl, Wiedeń 1963
Sonata D-dur op. 50 na flet i fortepian, «Diletto musicale» 148, wyd. H. Riessberger, Wiedeń 1964, także wyd. D. Sonntag, Wilhelmshaven 1965
Präludium, Zwischenspiel und 2 Fugen op. posth. 7 na organy oraz Ricercare op. posth. 8, na fortepian, red. H. Poos, Berlin 1966
Sonata G-dur op. 2a nr 2 na flet i fortepian, «Diletto musicale» 181, wyd. H. Riessberger, Wiedeń 1967
Sonata A-dur op. 64 na flet i fortepian, «Diletto musicale» 473, wyd. H. Riessberger, Wiedeń 1973
Complete Piano Sonatas, 2 t., Londyn 1975
Koncert fortepianowy a-moll op. 85 i h-moll op. 89, wyd. R. Wittmann, Lipsk 1975(?)
Koncert fortepianowy As-dur op. 113, partytura i faksymile wyd. J. Sachs, Madison (Wisconsin) 1980
Adagio und Variationen op. 102 na obój i orkiestrę, wyd. H. Steinbeck, Zurych 1970
Septet „militaire” op. 114, wyd. R. Hellyer, Londyn 1970
Etiudy op. 125 na fortepian, Bratysława 1972
Kwartet fortepianowy op. posth. 4, «Diletto musicale» 538, wyd. K. Stierhof, Wiedeń 1976
Sonata A-dur op. 104 na wiolonczelę i fortepian, «Diletto musicale» 518, wyd. H. Kann, Wiedeń 1977
wybrane dzieła fortepianowe w 7 t. wyd. F. Becker, Lipsk b.r.; w 2 t. wyd. C. Reinecke, Lipsk ok. 1880; w 3 t. wyd. W. Speidel, Stuttgart b.r.
Collection complète des oeuvres pour le pianoforte, 21 t., wyd. J.P. Pixis, Paryż b.r.
zob. ponadto ujęte w wykazie twórczości pierwsze wydania po 1945: S28/73, S30/W3, S46/W4, S47/W2, S48, S49/W1, S63/W23, S78/W5, zob. też op. 113.
