Hubbard [hˊaberd] Freddie, właściwie Frederick Dewayne Hubbard, *7 IV 1938 Indianapolis, †28 XII 2008 Los Angeles, amerykański trębacz jazzowy. Naukę gry na trąbce rozpoczął w wieku 14 lat, następnie studiował w Arthur Jordan Conservatory of Music w Indianapolis, gdzie nawiązał pierwsze kontakty z muzykami jazzowymi. W 1957 nagrywał z zespołem Wesa i Monka Montgomerych, a następnie z P. Chambersem. W 1959 współpracował z Sonnym Rollinsem i Slide’em Hamptonem. W 1960 zarejestrował materiał na debiutancki krążek (Open Sesame, Blue Note, 1960), odbył tournée po krajach Europy z orkiestrą Q. Jonesa i uczestniczył w nagraniu awangardowego albumu O. Colemana Free Jazz. Szerokie uznanie przyniosła mu współpraca z zespołem Jazz Messengers Arta Blakeya; w latach 1961–1966 nagrał z nim 10 płyt. W tym okresie współpracował również z E. Dolphym (Out to Lunch, 1964), J. Coltrane’em (Olé, 1961; Ascension, 1965), Billem Evansem (Interplay, 1962), H. Hancockiem (m.in. Maidem Voyage, 1965), McCoyem Tynerem, E. Jonesem i in. W 1966 założył własny zespół z Jamesem Spauldingiem, Kennym Barronem i Louisem Hayesem. Występował z wieloma różnymi formacjami, m.in. z V.S.O.P. (1977–79), którą tworzyli członkowie dawnego Kwintetu M. Davisa: H. Hancock, W. Shorter, R. Carter, T. Williams (m.in. album Tempest in the Colosseum , CBS/Sony 1977), dokonał też wielu nagrań firmowanych własnym nazwiskiem. W Polsce występował w 1979, 1980, 1986, 1991 (At Jazz Jamboree ‘91: A Tribute to Miles, Starburst 2000) i 1992.
Hubbard należał najbardziej wszechstronnych trębaczy jazzu lat 60. i 70. Dysponował nienaganną techniką, czystym, mocno osadzonym dźwiękiem, był obdarzonym dużą wyobraźnią muzyczną, miał łatwość komponowania i improwizowania. Początkowo wzorował się na dokonaniach C. Browna, Bookera Little’a, Dizzy’ego Gillespie’ego i wczesnego M. Davisa, następnie wypracował własny język, w którym zrównoważył różne odmiany bebopu, jazz modalny i free. W latach 70. z powodzeniem wypowiadał się w muzyce gatunkowo lżejszej, wykonując – czym wzbudzał kontrowersje wśród krytyków – repertuar spod znaku funk-fusion i soul (m.in. albumy Red Clay, First Light, Sky Dive); latach 80. powrócił do głównego nurtu jazzu. Styl gry Hubbarda wpłynął na wielu znanych trębaczy, m.in. Woody’ego Shawa i Wyntona Marsalisa.
