Gruca Witold, *15 VIII 1927 Kraków, †11 VII 2009 Skolimowo, polski tancerz i choreograf. Pierwszy tancerz w teatrach operowych w latach 1948–49 – Wrocław, 1949–51 – Poznań, 1951–55 – Warszawa; w latach 1956–60 występował w kraju i za granicą w duecie z B. Bittnerówną; w latach 1960–61 choreograf i pierwszy solista Polskiego Zespołu Tańca, w latach 1961–78 Teatru Wielkiego w Warszawie; stała współpraca z TV w Warszawie. W 1956 otrzymał I nagrodę na międzynarodowym konkursie tańca w Vercelli; w 1959 odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1977 otrzymał nagrodę Ministerstwa Kultury i Sztuki I stopnia, w 1983 Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, w 2000 nagrodę ZASP-u – statuetkę Terpsychory. W 1997 w Teatrze Wielkim w Warszawie Gruca obchodził 70-lecie urodzin i 50-lecie pracy twórczej. W 2004 ukazała się książka J.S. Witkiewicza Grande jeté, czyli wielki skok. Rozmowa z W. Grucą.
Ważniejsze role: Pan Młody (Harnasie, muz. K. Szymanowski); Dyl (Dyl Sowizdrzał, muz. R. Strauss); Romeo i Mercutio (Romeo i Julia, muz. S. Prokofiew); Sancho Pansa (Don Kichot, muz. L. Minkus); Pietruszka (Pietruszka, muz. I. Strawiński); Wdowa Simone (La fille mai gardée, muz. F. Herold).
Ważniejsze balety: Etiudy (do muz. K. Szymanowskiego, 1961); Zaczarowana oberża (muz. A. Szałowski, 1962); Mandragora (muz. K. Szymanowski, 1963, 1966); Sonety miłosne (do muz. T. Bairda, 1963); Oczekiwanie (muz. A. Bloch, 1964, pt. Samotność 1968); Nokturn i tarantele (do muz. K. Szymanowskiego, 1966); Pan Twardowski (muz. L. Różycki, wyst. TV 1972, Teatr Wielki 1973); Stanisław i Anna Oświecimowie (muz. M. Karłowicz, 1976); Wesele w Ojcowie (muz. K. Kurpiński, 1976); System dr. Smoły i prof. Pierza (muz. S. Kisielewski, 1988).
