Flagstad [fl’aksta:d] Kirsten Malfrid, *12 VII 1895 Hamar, †7 XII 1962 Oslo, norweska śpiewaczka (sopran). Córka dyrygenta i pianistki, uczyła się pod kierunkiem matki, później u E. Schytte-Jacobsen w Oslo; 12 XII 1913 zadebiutowała na scenie operowej małą partią Nuri w Nizinach E. d’Alberta. Po dalszych studiach u A. Westwanga w Oslo i G. Bratta w Sztokholmie podjęła w 1917 pracę w Teatrze Mayol w Oslo, występując przeważnie w repertuarze operetkowym, a następnie w Narodowym Teatrze w Oslo, gdzie śpiewała m.in. w Rodelindzie G.F. Händla, Wolnym strzelcu i Euryanthe C.M. Webera, Balu maskowym G. Verdiego, Carmen (Micaela) G. Bizeta, Pajacach R. Leoncavalla (partie liryczne w późniejszym okresie prawie zupełnie znikły z jej repertuaru). W latach 1928–30 była solistką teatru w Göteborgu, a po powrocie do Oslo w 1932 wystąpiła w pierwszej partii wagnerowskiej jako Izolda (Tristan i Izolda). W 1933 została zaangażowana do Bayreuth, gdzie wykonywała epizodyczne role w dramatach Wagnera (Ortlinda i trzecia Norna w Zmierzchu bogów). W 1934 śpiewała już partię Zyglindy (Walkiria) i Gudruny (Zmierzch bogów). Wykonania te, a zwłaszcza kreacja Zyglindy (1935) w Metropolitan Opera House w Nowym Jorku, otworzyły Flagstad drogę do wielkiej kariery, ustalając zarazem jej pozycję jako najznakomitszej w owych latach wykonawczyni partii sopranowych w dramatach Wagnera (śpiewała również partię Brunhildy w Walkirii, Zygfrydzie i Zmierzchu bogów). Solistką Metropolitan Opera House pozostała do 1941. Gościła też na innych wielkich scenach operowych – w 1936 i 1937 w londyńskiej Covent Garden, gdzie uznano ją i L. Melchiora za najwspanialszą parę bohaterów Tristana i Izoldy i w 1936 w wiedeńskiej Staatsoper (Pierścień Nibelunga, Holender tułacz), w latach 1935–38 w operze w San Francisco, gdzie obok partii wagnerowskich śpiewała Leonorę w Fideliu Beethovena. Lata 1941–45 spędziła w rodzinnej Norwegii, w latach 1947–48 odbyła triumfalne tournée po Ameryce Południowej, a w latach 1948–51 śpiewała w Covent Garden, występując także na festiwalach w Salzburgu (m.in. w 1950 w Fideliu pod dyrekcją W. Furtwänglera). W 1951 kreowała w londyńskim Mermaid Theatre rolę Dydony w operze Purcella Dydona i Eneasz, w 1952 tytułową rolę w Alceście Glucka w Metropolitan Opera House. Występowała także w repertuarze pieśniowym (Grieg, Brahms, Wolf, Strauss) i oratoryjnym. W 1955 pożegnała się ze sceną, w latach 1958–60 była dyrektorem Den Norske Opera w Oslo.
Literatura: The Kirsten Flagstad. Manuscript, red. L. Biancolli, Nowy Jork 1952 (autobiografia); A. Rein Kirsten Flagstad, Oslo 1967 (zawiera dyskografię).
