Duranowski, Durand, August Fryderyk, *ok. 1770 Warszawa, †1834 Strasburg, polski skrzypek i kompozytor. Syn Polki i francuskiego emigranta Duranda, według A. Chybińskiego — „kapelmistrza książąt Ogińskich w Słonimiu”, zdaniem F.-J. Fetisa i innych — muzyka dworskiego w służbie ostatniego króla Polski. Duranowski występuje w źródłach pod obydwoma nazwiskami, niekiedy z przestawioną kolejnością imion; nazwiska Duranowski używał już jego ojciec.
Naukę gry skrzypcowej A.F. Duranowski rozpoczął u ojca, kontynuował ją od 1787 w Paryżu u G.B. Viottiego. W 1790 był koncertmistrzem opery w Brukseli, w latach 1794–95 występował we Włoszech i w Niemczech. Z nieznanych powodów przerwał działalność wirtuozowską i ok. 1796 wstąpił do armii francuskiej; brał udział w kampanii włoskiej Napoleona jako adiutant generała Menou. W niewyjaśnionych okolicznościach został uwięziony w Mediolanie. Po uwolnieniu kontynuował podróże koncertowe, grając m.in. kilkakrotnie na dworze Napoleona I. W połowie 1809 przybył do Warszawy i pozostał tu przez pewien czas. W 1810 dał kilka antraktowych koncertów w Teatrze Narodowym (16 II, 9 III, 2 i 9 IV, 9 V ?, 19 VI), wykonując z wielkim powodzeniem utwory własne oraz Rodego i Viottiego, fantazje na tematy pieśni narodowych i na tematy z oper. W latach 1810–14 koncertował w Rosji (?), Lipsku, Dreźnie, Kassel, Frankfurcie n. Menem, Moguncji, Darmstadcie i Pradze. Ok. 1812 był pierwszym skrzypkiem orkiestry książęcej w Kassel i Aschaffenburgu. Od 1814 do 1834 mieszkał w Strasburgu, pełniąc funkcję koncertmistrza w orkiestrze teatralnej. W tym okresie wyjeżdżał na krótko do Niemiec i Francji.
Duranowski był jednym z najsławniejszych skrzypków swoich czasów, odnoszącym niebywałe sukcesy. Grę jego cechowały: duży ton, błyskotliwa technika, zwłaszcza w pasażach, trylach, smyczkowaniu, oraz temperament wykonawczy. O technicznej sprawności Duranowskiego entuzjastycznie wyrażał się N. Paganini, który twierdził, że właśnie polskiemu skrzypkowi zawdzięczał gruntowne poznanie wirtuozowskich możliwości skrzypiec, np. efektu prowadzenia melodii przy równoczesnym stosowaniu pizzicata na niższych strunach. Także K. Lipiński zaliczał Duranowskiego do najlepszych skrzypków.
Duranowski skomponował ok. 30 wirtuozowskich utworów na skrzypce. Nie zyskały one trwałego uznania, jednak za życia autora i tuż po jego śmierci cieszyły się popularnością; w Polsce wykonywał je S. Serwaczyński. O popularności Duranowskiego świadczą wzmianki w prasie, liczne opracowania i publikacje jego kompozycji (zwłaszcza duetów z op. 1, 2, 3 z wariacjami na tematy słynnych oper). Utwory Duranowskiego zaginęły, wykaz jego kompozycji sporządzony został na podstawie literatury przedmiotu oraz wzmianek i recenzji w prasie („Allgemeine Musikalische Zeitung” 1812 nr 10, nr 37; 1813 nr 19, nr 34; „Gazeta Warszawska” 1809 nr 59, 1810 nr 26, nr 48; „Gazeta Korespondenta Warszawskiego i Zagranicznego” 1809 nr 635, 1810 nr 30). Zdekompletowany rękopis głosów potpourris op. l0 i 11 przechowuje Biblioteka Jagiellońska w Krakowie.
orkiestrowe:
Koncert A-dur na skrzypce i orkiestrę op. 8, Lipsk, Kühnel, także Peters
Deux airs variées na skrzypce i orkiestrę, Bonn 1813 Simrock, także Paryż, Sieber
Concerto A-dur op. 8 na skrzypce i orkiestrę, Lipsk ok. 1810 Kühnel, później Peters
Potpourri D-dur op. 10 na skrzypce i orkiestrę, Lipsk 1811 Kühnel
Potpourri B-dur op. 11 na skrzypce i orkiestrę, Offenbach 1814 André
Potpourri na skrzypce i orkiestrę (na temat arii Papagena z Czarodziejskiego fletu Mozarta), wyk. Warszawa 1810
7 innych potpourris na skrzypce i orkiestrę
kameralne:
Duo na skrzypce i altówkę
Wariacje (na temat arii Mozarta Nel cor più), Wiedeń b.r. Witzendorf
Trois duos op. 1, z. 1 i 2, na 2 skrzypiec, Lipsk ok. 1797
Trois duos op. 2, na 2 skrzypiec, z. 1, 1798
Trois duos op. 2, na 2 skrzypiec, z. 2, 1804
Trois duos op. 3, 4, 6, na skrzypce i wiolonczelę, 1799, wszystkie [tj. op. 1, 2, 3, 4, 6] wyd. Lipsk B & H, także Paryż Sieber
Fantaisie avec deux airs variées na skrzypce z towarzyszeniem kwartetu smyczkowego, Lipsk, Hofmeister
Fantaisie suivie de deux airs variées op. 12, na 2 skrzypiec, altówkę i wiolonczelę, Lipsk 1812 Hofmeister
na skrzypce solo:
VI Caprices ou études op. 15, Moguncja 1813 B. Schott
Deux airs variées op. 5, Paryż, Lipsk, Wiedeń, przed 1817
Deutsche Lieder, Offenbach André
fortepianowe:
potpourri z pieśni patriotycznych, Warszawa 1810
Fantaisie avec 2 airs variées (sur le mazurek) op. 9, Lipsk 1811 Kühnel
pieśni:
Sechs Lieder mit Guitarre-Begleitung, sł. F. Schiller, Offenbach 1814 André
Sechs deutsche Arien [Arietten?] na głos i fortepian, Drezno przed 1817
Romance (Mon âme est triste) na głos i fortepian, Lipsk przed 1834.