Cucu, Gheorghe

Cucu [k'uku] Gheorghe, *23 (11) II 1882 Puieşti (Mołdawia), †24 VIII 1932 Bukareszt, rumuński kompozytor, dyrygent i pedagog. W latach 1890–98 kształcił się w szkole dla chórzystów kościelnych w Birlad, w latach 1899–05 w konserwatorium w Bukareszcie pod kierunkiem G. Bratianu, E. Wachmanna i D. Kiriaca-Georgescu. Studia muzyczne uzupełniał od 1907 do 1908 u G. Caussade’a w konserwatorium w Paryżu oraz od 1908 do 1911 u V. d’Indy’ego w jego Schola Cantorum; równolegle działał jako dyrygent w kościele rumuńskim w Paryżu. Po powrocie do kraju wykładał w konserwatorium w Bukareszcie (1911–12; 1918–32), prowadził również działalność pedagogiczną w Piteşti, Turnu-Severinie i Slatinie (1912–15). W latach 1928–32 uczył w Academia de muzică religioasă w Bukareszcie. Cucu dyrygował wieloma chórami, w tym kościoła metropolitalnego w Bukareszcie (1912–32) i towarzystwa muzycznego Carmen, stąd w jego dorobku tak ważne miejsce zajmują chóralne utwory religijne; pisał też pieśni solowe. Duży wpływ na jego twórczość miała muzyka ludowa (był zbieraczem folkloru muzycznego), a także religijna (stare śpiewy bizantyjskie). Był autorem licznych opracowań kolęd, za które w 1925 otrzymał nagrodę Societăţii compozitorilor români; w 1919 otrzymał za swą twórczość kompozytorską II nagrodę im. G. Enescu.

Literatura: E. Riegler-Dinu Douăzeci de ani de la moartea lui Gheorghe Cucu (‘dwudziestolecie śmierci G. Cucu’), „Muzicâ” VII, 1952; N. Parocescu Gheorghe Cucu, Bukareszt 1967.