logotypes-ue_ENG

Croce, Giovanni

Biogram i literatura

Croce [kr’oczɛ] Giovanni, loanne a Cruce Clodiensis, zw. także Chiozzotto od m. Chioggia, *ok. 1557 Chioggia (k. Wenecji), †15 V 1609 Wenecja, włoski muzyk i kompozytor, ksiądz. Muzyki uczył się pod kierunkiem G. Zarlina w Wenecji, gdzie w 1565 został śpiewakiem w prowadzonej przez niego kapeli przy bazylice św. Marka. W 1594 Croce został tamże wicekapelmistrzem, a od 1603 aż do śmierci działał jako kapelmistrz. W latach 1595–1605, za doży H. Grimaniego, często zlecano Crocemu pisanie muzyki do urządzanych widowisk.

Croce jest jednym z najwybitniejszych reprezentantów szkoły weneckiej i pierwszym kompozytorem, który wprowadził styl koncertujący do muzyki religijnej, przeważającej ilościowo w jego spuściźnie. Na ogół jednochórowe utwory religijne Crocego są bliższe stylistycznie twórczości Palestriny niż ówczesnych kompozytorów weneckich; Croce sięga nawet do techniki szkół niderlandzkich, jak np. w Magnifikacie (1605). Bardziej współcześnie pisana jest muzyka polichóralna. W utworach tych kompozytor kładzie nacisk na uproszczenie polifonii, częstsze stosowanie homorytmii, dba o pełnię brzmienia całego zespołu. W księdze 1 motetów 8-głosowych (1594) naśladuje wczesny styl G. Gabrielego; również podobnie jak G. Gabrieli wprowadza głosy instrumentów bez wyodrębnienia ich partii, dublują one tylko głosy wokalne. W tym zbiorze po raz pierwszy na terenie muzyki religijnej wydrukowana została partitura pro organo, zwana tu spartidura. Jest to zapis najniższych głosów każdego chóru (na 2 systemach pięcioliniowych; czasem zaznaczony jest krzyżyk lub bemol ponad systemem liniowym). Wcześniejsze partitury Crocego, o których wspomina on w przedmowie do tegoż zbioru, nie zachowały się. Polichóralne utwory Crocego są typowe dla weneckiego stylu z końca XVI w. Charakteryzują się zróżnicowanym brzmieniem chórów, a przez częstą ich przemienność eksponują barwę brzmienia; charakterystyczne jest też stosowanie przemienności metrum, przy czym metrum nieparzyste często wiąże się z homorytmią; każdemu z chórów towarzyszą osobne organy.

W swoim ostatnim zbiorze Sacre Cantilene concertate (1610) Croce wprowadza typową już technikę koncertującą, która prezentuje wyższy w stosunku do utworów G. Gabrielego stopień rozwoju. Kompozytor operuje tu 3–6 głosami solowymi, 4-głosowym chórem ripieni i basso continuo, które jednakże jest jeszcze całkowicie uzależnione od rytmiki głosów wyższych, w typie basso continuo Viadany. Przez ścisłe, oparte na podziale tekstu, rozgraniczenie partii solowych i partii chóralnych Croce stworzył nowy typ koncertu kościelnego, który bardzo rozpowszechnił się w XVII w.; jest to tzw. wenecki koncert rondowy, w którym rolę refrenu odgrywa powtarzany ustęp tekstu wykonywany przez zespół tutti sylabicznie i homorytmicznie, natomiast rolę kupletów — ustępy solistów utrzymane w technice koncertującej, bogato zdobione, z częstym użyciem imitacyjnego duetu przechodzącego w pochody równoległych konsonansów niedoskonałych. Partie solowe niewirtuozowskie u Crocego mają melodykę niewyzwoloną jeszcze od struktury polifonicznej.

Twórczość świecka Crocego jest bardzo wielostronna: od canzonett 3–4-głosowych poprzez Mascarate 4–8-głosowe, madrygały 5–6-głosowe do Sonetti penitentiali, które przyniosły mu wielką sławę, osiągnęły kilka wydań, a nawet przetłumaczone na łacinę były drukowane w Londynie. Madrygały Crocego określane są czasem jako konserwatywne; kompozytor nie posługuje się śmielszymi rozwiązaniami harmonicznymi, zwraca natomiast uwagę na elegancję i wdzięk (grazia), stąd spokojny przebieg utworu, nawet przy tekstach bardziej emocjonalnych. Croce osiąga ten styl za pomocą diatonicznej melodyki, żywej rytmiki i kontrastowania grup głosowych oraz technik polifonicznych z prostszą fakturą homorytmiczną, która zdecydowanie przeważa, a w canzonettach oscyluje nawet w kierunku homofonii. Często różnica pomiędzy canzonettą a madrygałem jest u Crocego minimalna.

Dwie zachowane komedie madrygałowe Mascarate piacevoli... i Triaca musicale... (triaca — powszechnie znane w średniowieczu uniwersalne lekarstwo), pisane do tekstów w dialekcie weneckim, to pełna humoru, nieraz satyryczna, galeria typów z Wenecji i okolic: żebraczka, rybak zachwalający swój towar, handlarz z Burano, wieśniak z Friuli, a także tzw. magnifici czyli arystokracja wenecka. Muzycznie jest to szereg canzonett pomyślanych przede wszystkim jako żart, nieco bardziej skomplikowanych technicznie niż madrygały Crocego, z dużym udziałem motywów ludowych, parlandowego solo i efektów malarstwa dźwiękowego. Stylistycznie reprezentują one ten sam typ co analogiczne utwory A. Striggia i O. Vecchiego.

Literatura: L. Torri Giovanni Croce, „Rivista Musicale Italiana” XVI, 1906; A. Einstein The Italian Madrigal, 3 t., Princeton 1949, przedr. 1970; D. Arnold Giovanni Croce and the Concertato Style, „The Musical Quarterly” XXXIX, 1953; D. Arnold Croce and the English Madrigal, „Music and Letters” XXXV, 1954; D. Arnold Ceremonial Music in Venice at the Time of the Gabrielis, „Proceedings of the Royal Musical Association” LXXXII, 1955/56; L. Putz Die Tonsymbolik im Madrigalwerk Giovanni Croce, «Grazer Musikwissenschafliche Arbeiten» II, Graz 1976; D. Arnold Giovanni Gabrieli and the Music of the Venetian High Renaissance, Nowy Jork 1980; D. Bryant The Cori spezzati of St. Mark’s. Myth and Reality, „Early Music History” I, 1981; D.J. Gustafson Giovanni Croce’s Mascarate piacevoli et ridicolose per il camevale. A Contextual Study and Critical Edition, dysertacja University of Minnesota, 1992; L. Davey Giovanni Croce’s Poetic Choices, w: Il madrigale oltre il madrigale. Dal Barocco al Novecento: destino di una forma e probierni di analisi, red. A. Colzani, A. Luppi, M. Padoan, «Contributi Musicologici del Centro Ricerche dell’Antiquae Musicae Italicae Studiosi Como» VIII, Como 1994; J.C. Bettley The Office of Holy Week at St. Mark’s, Venice, in the Late 16th Century, and the Musical Contributions of Giovanni Croce, „Early Music” XXII, 1994.

Kompozycje i edycje

Kompozycje:

Il primo libro de madrigali... 5 gł., Wenecja 1585, Antwerpia 4. wyd. 1615

Canzonette... 4 gł., ks. 1, Wenecja 1588, 4. wyd. 1604

Il primo libro de madrigali... 6 gł., Wenecja 1590, Antwerpia 2. wyd. 1618

Mascarate piacevoli et ridiculose per il carnevale... 4–6 i 8 gł., ks. 1, Wenecja 1590, 2. wyd. 1604

Compietta... 8 gł., Wenecja 1591

Il secondo libro de madrigali... 5 gł., Wenecja 1592

Novi pensieri musicali... 5 gł., Wenecja 1594, 2. wyd. 1598

Motetti... 8 gł., ks. 1, Wenecja 1594, Antwerpia 7. wyd. 1622

Motetti... 8 gł., ks. 2, Wenecja 1595, 5. wyd. 1615

Triaca musicale (...) nella qualle vi sono dioersi caprici... 4–7 gł., Wenecja 1595, 3. wyd. 1607

Li sette sonetti penitentiali... 6 gł., Wenecja 1596, Londyn 5. wyd. 1611

Messe... 8 gł., Wenecja 1596, 5. wyd. 1612

Messe... 5 gł., Wenecja 1596, 2. wyd. 1604

Salmi... 8 gł., Wenecja 1596

Vespertina omnium solemnitatum psalmodia... 8 gł., Wenecja 1597, 2. wyd. 1601 z b.c., 4. wyd. 1625

Motetti... 4 gł., ks. 1, Wenecja 1597, 4. wyd. 1605

Messe... 5–6 gł., Wenecja 1599

Sacrae Cantiones... 5 gł., Wenecja 1601, 2. wyd. 1605

Canzonette... 3 gł., ks. 1, Wenecja 1601

Deootissime Lamentationi... 4 gł., Wenecja 1603 (nie 1. wyd.)

Magnificat... 6 gł., Wenecja 1605

Il quarto libro de madrigali... 5–6 gł., Wenecja 1607

Nove Lamentationi... 4 gł., Wenecja 1610

Sacre Cantilene concertate... 3, 5, 6 gł., 4 ripieni, b.c., Wenecja 1610, 2. wyd. 1612

ponadto ok. 60 utworów Crocego wydanych w ówczesnych antologiach

liczne rękopisy z utworami Crocego zachowały się w różnych bibliotekach europejskich.

 

Edycje:

1 madrygał i 2 motety w: Torchi „Acta Musicologica”, t. 2, Mediolan 1903

Triaca musicale, wyd. A. Schinelli, w: Capolaoori polifonici del secolo XVI, t. 3, Rzym 1943

madrygały 5-gł. z antologii I diporti della villa... (Wenecja 1601), wyd. S. Cisilino, w: Collana di musiche veneziane inedite e rare, t. 1, Mediolan 1961

Laudate Dominum 4 gł., wyd. O. Ulf, Wolfenbüttel 1969

Cantate Domino, wyd. K. Sturzenegger, Moguncja 1980

Dies sanctificatus, wyd. G. Mason, «Walton Historical Choral Series», Dayton (Ohio) 1981

Buccinate in neomenia tuba, wyd. Ch.L. Alwes, Champaign (Illinois) 1992