Carter [kˊa:rter] Ron, właściwie Ronald Levin Carter, *4 V 1937 Ferndale (Michigan), amerykański kontrabasista i wiolonczelista jazzowy. W dzieciństwie grał na wiolonczeli, później na skrzypcach, klarnecie i puzonie. Gry na kontrabasie uczył się w Eastman School of Music i Manhattan School of Music (dyplom uzyskany w 1961). Mając 20 lat, zaczął regularnie występować z kwartetem C. Hamiltona. Na początku lat 60. współpracował z E. Dolphym, D. Ellisem, C. Adderleyem, M. Waldronem i T. Monkiem. W latach 1963–68 był członkiem Kwintetu M. Davisa (m.in. albumy Seven Steps to Heaven, 1963; My Funny Valentine, 1964; E.S.P., 1965; Nefertiti, 1967; Miles in the Sky, 1968; Filles de Kilimanjaro, 1968). W 1968 nagrywał z H. Merrill (Shade of Difference), w latach 70. z G. Bensonem i S. Turrentine’em; występował też z S. Rollinsem, zespołem V.S.O.P. i M. Tynerem; przez cały ten okres był najbardziej rozchwytywanym muzykiem sesyjnym. W latach 80. nagrywał z W. Marsalisem (Wynton Marsalis, 1982), C. Waltonem (Heart and Soul, 1981; Etudes, 1983), J. Hallem (Telephone, 1984) i wieloma innymi muzykami. W 1992 występował z formacją Miles Ahead skupiającą członków kwintetu Davisa z lat 60.; w 1994 wspólnie z H. Hancockiem, W. Shorterem, W. Roneyem i T. Williamsem nagrał album A Tribute to Miles. Autorskie albumy Cartera to m.in. Where?, 1961; Blues Farm, 1973; All Blues, 1973; Piccolo, 1977; Peg Leg, 1977; Ron Carter Plays Bach, 1988; Ron Carter Meets Bach, 1992; The Bass and I, 1997; So What, 1998.
Carter należy do grona najwybitniejszych kontrabasistów w historii jazzu. Swe umiejętności (także jako wiolonczelista) zaprezentował już w młodzieńczych nagraniach z E. Dolphym (Out There, 1951). Muzyczną dojrzałość osiągnął w kwintecie M. Davisa (nazwanym później II Wielkim Kwintetem); wraz z H. Hancockiem i T. Williamsem współtworzył jedną z najlepszych sekcji rytmicznych w dziejach jazzu nowoczesnego. Jest muzykiem niezwykle wszechstronnym, jego gra, mocno osadzona w stylistyce akustycznego postbopu, odznacza się nienaganną techniką, pomysłowością w improwizacjach i klasyczną elegancją. Jako członek sekcji rytmicznej potrafi pełnić jednocześnie rolę muzyka towarzyszącego i niezależnego solisty. Jest niezwykle ceniony jako sideman (występy i nagrania z wokalistkami L. Horne, A. Franklin, H. Merrill). Dokonania Cartera przyczyniły się do ugruntowania roli kontrabasu w jazzie zarówno jako elementu sekcji rytmicznej, jak i pełnoprawnego instrumentu solowego.
