Wysocka-Ochlewska, Janina

Wysocka-Ochlewska Janina, *4 II 1903 Poznań, †9 V 1975 Warszawa, polska pianistka, klawesynistka i pedagog, córka aktorki Stanisławy Wysockiej, żona Tadeusza Ochlewskiego. Kształciła się w konserwatorium w Kijowie w klasie fortepianu J. Dobkiewicza i M. Dąbrowskiego (1911–19), brała lekcje u E. Petriego podczas jego pobytu w Polsce (1920) oraz odbyła studia pianistyczne u J. Turczyńskiego w konserwatorium w Warszawie (dyplom uzyskany w 1926). W 1927 wzięła udział w I Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. F. Chopina w Warszawie. W latach 1929–30 studiowała grę na klawesynie pod kierunkiem W. Landowskiej w Paryżu. Występowała jako pianistka i klawesynistka (m.in. z M. Trombini-Kazuro). Brała udział w ogólnopolskich akcjach koncertowych Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Muzyki Polskiej (od 1927) i Organizacji Ruchu Muzycznego (od 1934). Po II wojnie światowej poświęciła się pracy pedagogicznej w Krakowie; w latach 1945–50 prowadziła klasę fortepianu w PŚSM, w 1950–70 klasę klawesynu w PWSM. Jej uczniami byli m.in. klawesyniści: D. Chmielecka, L. Kędracki, E. Stefańska-Łukowicz, M. Czarny-Kaczmarska i J. Ceaser (Cleveland Institute of Music).