Wolfrum, Philipp

Wolfrum Philipp Julius, *17 XII 1854 Schwarzenbach am Wald (Bawaria), †8 V 1919 Samaden (obecnie Samedan, kanton Gryzonia), niemiecki organista, dyrygent, kompozytor, muzykolog i pedagog. Był synem kantora Johanna Heinricha Wolfruma, u którego pobierał naukę gry na organach. W latach 1876–78 odbył studia w Königliche Musikschule w Monachium pod kierunkiem J. Rheinbergera (organy i kompozycja), K. Bärmanna (fortepian) i F. Wüllnera (dyrygentura). Działalność muzyczną rozpoczął w Bambergu, gdzie powstała też większość jego utworów, publikowanych od 1879 w wydawnictwie J. Aibla (Monachium) i Breitkopf & Härtel (Lipsk). W 1884 Wolfrum związał się z uniwersytetem w Heidelbergu, podejmując zarazem szereg inicjatyw aktywizujących życie muzyczne miasta. W 1885 założył tam Akademischer Gesangverein i Bachverein (obecnie Bachchor). W 1891 doktoryzował się w Lipsku i kontynuował karierę akademicką i muzyczną w Heidelbergu, uzyskując tytuł Universitätsmusikdirektor w 1894, Generalmusikdirektor w 1897, profesora zwyczajnego w 1898, doktora honoris causa w 1910. Jego uczniami w zakresie muzykologii byli m.in. F. Stein, K. Hasse i H. Erpf.

Wolfrum rozwinął wielostronną działalność jako solista (pianista i organista), dyrygent, kompozytor, muzykolog, pedagog, edytor (m.in. kantaty J.S. Bacha, 4 tomy w zbiorowym wydaniu dzieł F. Liszta) oraz organizator życia muzycznego w Heidelbergu, w tym znaczących festiwali muzycznych, łącząc kompetencje historyka (autora 2-tomowej monografii) i wykonawcy stał się wybitnym popularyzatorem dzieł J.S. Bacha. Z repertuarem Bachowskim występował m.in. z zaprzyjaźnionym M. Regerem, będąc zarazem wykonawcą jego utworów; w 1916 odbyły się w Heidelbergu pośmiertne prawykonania oratoryjnych dzieł Regera — Requiem i Der Einsiedler.

Literatura: E. Istel Das deutsche Weihnachtsspiel (…). Zur Einführung in Philipp Wolfrums. Weihnachtsmysterium, Langensalza 1901; K. Hasse Philipp Wolfrum, „Zeitschrift für Musikwissenschaft” II, 1919/20; W. Eggert Der Reformator des Konzertsaals, „Musikblätter” VIII, 1955; H.-J. Nieden Bachrezeption um die Jahrhundertwende. Philipp Wolfrum, Monachium 1976.