Wołek Jan, *20 VI 1954 Warszawa, polski piosenkarz, kompozytor, poeta, prozaik, reżyser i malarz. Jeden z najwybitniejszych twórców nurtu piosenki studenckiej. Studiował estetykę w Instytucie. Filozofii UW. W 1971 zadebiutował w założonym przez siebie kabarecie Wół. Pisze osobiste, refleksyjne teksty będące zapisem niepokojów i wzruszeń zwykłego człowieka. Jest autorem ok. 700 piosenek własnego repertuaru oraz m.in. dla H. Frąckowiak (Wzywam cię), E. Geppert (A gdy uznamy że to już), A.M. Jopek (Czas rozpalić piec), G. Łobaszewskiej (Zakład dla normalnych), M. Rodowicz (Kropka nad „i”) i Z. Wodeckiego (Niech się w nas goi). Opublikował płyty Jan Wołek, 1977; Piosenka dla chłopców od Breugle’a, 1978; Zakład dla normalnych, 2001; Trzeciorzęd, 2004. Jest także autorem tomików poetyckich i prozy: Moment z jednej całości (1979), Cygaro dla potrzeb filmu (1982), Na wskutek niestrawności (1983), Po (1987) oraz książek dla dzieci. Od lat 80. XX w. koncentruje się na sztukach plastycznych. Zaczynał jako autor rysunków satyrycznych i ilustracji książkowych, jednocześnie uprawiał malarstwo sztalugowe, które dominuje w jego twórczości; ma na swoim koncie ponad 30 wystaw indywidualnych. Ponadto Wołek jest autorem i reżyserem widowisk muzycznych, prowadził programy telewizyjne Gość w dom (1995–99) i Szept prowincjonalny (1999); jest twórcą piosenek do spektakli Dwoje ludzieńków (także wykonawca, 1979), Już tacy duzi chłopcy (2000), Dwoje na jednośladzie (2002), Czerwony Kapturek (2002), Ławeczka (2003), Para nasycona (2006). Otrzymał wiele nagród i wyróżnień, m.in. na Festiwalu Artystycznym Młodzieży Akademickiej w Świnoujściu (1977, 1985), Studenckim Festiwalu Piosenki w Krakowie (1975, 1976), festiwalu polskiej piosenki w Opolu (1986, 1988, 1990) i piosenki aktorskiej we Wrocławiu (2001); został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1999).
