Scofield [skˊoufi:ld] John Leavitt, *26 XII 1951 Dayton (Ohio), amerykański gitarzysta i kompozytor jazzowy. Wychowywał się w Wilton (Connecticut), mając 11 lat zaczął grać na gitarze. Początkowo współpracował z lokalnymi zespołami rhythmandbluesowymi, w latach 1970–73 studiował w Berklee School of Music w Bostonie. Pierwszym znaczącym występem Scofielda był koncert z C. Bakerem i G. Mulliganem w Carnegie Hall w 1974. W latach 1975–77 grał w zespole B. Cobhama, w 1977 nagrał pierwsze autorskie albumy East Meets West, First Trio, John Scofield Live. W tym okresie współpracował też z C. Mingusem (Three or Four Shades of Blues, 1997 ), J. McShannem i C. Bakerem, a w 1978 ze Z. Seifertem (Passion) i D. Liebmanem (do 1980). w latach 1980–81 grał w trio ze S. Swallowem i A. Nussbaumem (Shinola, 1981). W latach 1982–85 był członkiem zespołu M. Davisa (Star People, 1983; Decoy, 1984; You’re under Arrest, 1985), z którym wystąpił w 1983 w Warszawie podczas Jazz Jamboree; w 1987 nagrał z Davisem muzykę do filmu Siesta (reż. M. Lambert). W 1984 ukazał się Electric Outlet nagrał m.in. z D. Sanbornem album. W latach 1985–88 prowadził własną grupę z B. Ariesem, G. Graingerem i D. Chambersem, z którą w 1986 nagrał doskonale przyjętą płytę Still Warm, a następnie Pick Hits Live i Loud Jazz (1987). W 1986 i 2002 wystąpił na Jazz Jamboree. W 1989 wraz z J. Lovano utworzył zespół, w którym w różnym czasie grali m.in. C. Haden, M. Johnson, J. DeJohnette, D. Irvin, B. Stewart (Time on My Hands, 1989; Plays Live, 1991); współpracował też z B. Frisellem i P. Methenym. W latach 90. nagrywał z G. Burtonem, H. Hancockiem (The New Standard, 1996), J. Hendersonem (Quiet Now: Lovesome Thing, 1999). W 1997 nawiązał długoletnią współpracę z grupą Medeski, Martin & Wood (A Go Go, 1998; Out Louder, 2006). W 2002 nagrał album Überjam (nominowany do nagrody Grammy), w 2003 Up All Night, a w 2005 That’s what I Say. John Scofield Plays the Music of Ray Charles. W 2015, wspólnie z J. Lovano, L. Grenadierem i B. Stewartem, nagrał album Past Present, a w roku następnym (z L. Goldingsem, S. Swallowem i Stewartem) Country for Old Men – obie płyty zostały nagrodzone Grammy. W 2022 ukazał się pierwszy solowy album gitarzysty John Scofield Solo. W 1997 otrzymał tytuł doktora honoris causa Berklee College of Music w Bostonie.
Scofield, obok J. McLaughlina, B. Frisella i P. Metheny’ego, uchodzi za czołowego gitarzystę współczesnego jazzu i fusion. W początkach kariery inspirował go rock, blues (m.in. O. Rush, B.B. King, M. Waters,), country, gitarzyści jazzowi (J. Hall, W. Montgomery, P. Martin), a później muzyka M. Davisa i J. Coltrane’a. Szybko został doceniony jako muzyk niezwykle wszechstronny, sprawdzający się zarówno w składach akustycznych (nagrania z Bakerem, Mingusem, Liebmanem), jak i elektrycznych (grupa B. Cobhama). Szerokie uznanie zyskał jako członek zespołu Davisa, gdzie pełnił najpierw rolę drugiego, a później jedynego gitarzysty; był też współkompozytorem utworów na płycie Decoy i tytułowego na You’re Under Arrest. Po rozstaniu z Davisem rozwijał indywidualny styl, będący syntezą różnych odmian jazzu, rocka, bluesa i funky. W najnowszych projektach (koncerty w 2022 z formacją Yankee go Home, album Solo) powrócił do muzycznych fascynacji z pierwszych lat działalności – bluesa, tradycyjnej muzyki amerykańskiej, folku i postbopu. Charakterystyczną cechą jego gry jest operowanie krótkimi, powtarzanymi motywami melodycznymi, zaawansowaną harmonią (chromatyka, modalizmy), zróżnicowaną artykulacją i bogatą rytmiką. Scofield gra wyłącznie na gitarze elektrycznej (wyjątkiem jest album Quiet z 1996), stosuje liczne przetworniki brzmienia wzbogacające warstwę kolorystyczną jego muzyki; od pewnego czasu używa także samplera gitarowego, pozwalającego mu na jednoczesne nagrywanie, odtwarzanie i modyfikowanie wykonywanych partii (m.in. album Solo).
