Perrin d’Angicourt

Perrin d’Angicourt [perˊę daⁿżikˊu:r], *ok. 1220, †ok. 1300, francuski truwer, być może identyczny z Petrusem de Angicuria, muzykiem i architektem działającym ok. 1269 na dworze Karola I Andegaweńskiego w Neapolu. W latach 1245–70 działał zapewne w Arras, o czym świadczą jego bliskie kontakty z występującymi tam truwerami (np. Jehanem Bretelem). Był uczestnikiem oraz sędzią w kompozytorsko-śpiewaczych konkursach Puy d’Arras i brał udział w licznych jeux parties. Utwory swoje dedykował m.in. ks. Henrykowi III Brabanckiemu, ks. Gui de Dampierre, a także Karolowi I Andegaweńskiemu, z którego dworem w Prowansji i Neapolu blisko współpracował.

Monodyczne chansons Perrina należały do bardzo popularnego repertuaru, o czym świadczą ich liczne źródłowe wersje i przekazy. Były to zarówno proste pieśni zwrotkowe, jak i rozbudowane poematy z refrenami stałymi lub wędrującymi pomiędzy zwrotkami. Utrzymane na ogół w powszechnie stosowanej repetycyjnej Barform, były zróżnicowane zarówno pod względem metrum jak i rytmiki, wykazywały też zmienny układ i liczbę sylab, wpływających na kształt wersu (np. Quant partis). Melodykę chansons, prostą (Au tens) lub bardziej ozdobną (Il convient, On voit), cechuje stosunkowo duża jednolitość tonalna.

Literatura: G. Steffens Die Lieder des Troveors Perrin von Angicourt, Halle 1905; F. Gennrich Troubadours, Trouvères, Minne- und Meistergesang, «Das Musikwerk» II, red. K.G. Fellerer, Kolonia 1951, tłum. angielskie 1960; F. Gennrich Übertragungsmaterial zur Rhythmik der Ars Antiqua, Darmstadt 1954; R. Dragonetti La technique poétique des trouvères dans la chanson courtoise. Contribution à l’étude de la rhétorique médiévale, Brugia 1960.