Nawrocki, Stanisław Hieronim

Nawrocki Stanisław Hieronim, *30 IX 1894 Sulejów, †20 XII 1950 Warszawa, polski pianista i kompozytor. Po okresie nauki u ojca Władysława (1863–1915), śpiewaka i organisty, w 1908 wyjechał do Warszawy, gdzie kontynuował naukę w gimnazjum i podjął pracę organisty pod opieką stryja, Juliana (1869–1944), organisty i dyrygenta chóralnego. W latach 1914–28 studiował w konserwatorium w Warszawie pod kierunkiem A. Gużewskiego, A. Michałowskiego i A. Sygietyńskiego (fortepian) oraz R. Siatkowskiego i H. Melcera (kompozycja). Kształcił się także u Z. Drzewieckiego. W latach 1924–28 uczył gry na fortepianie oraz kontrapunktu w Instytucie Muzycznym A. Grudzińskiego w Warszawie. W 1927 przebywał na stypendium w Paryżu, a w latach 1928–31 kontynuował studia pianistyczne i kompozytorskie u I. Paderewskiego w Paryżu i Morges. Karierę pianistyczną rozpoczął już w 1910, prezentując w Warszawie swoje miniatury fortepianowe. W 1919 wykonał w Filharmonii Warszawskiej swoją Sonatę es-moll poświęconą pamięci rodaków poległych podczas I wojny światowej. Występował następnie we Lwowie, Lublinie, Wilnie, Rydze, a w latach 1928–31 we Francji, Szwajcarii, Holandii, Hiszpanii. W latach 1931–39 koncertował w kraju, m.in. w Filharmonii Warszawskiej, gdzie na koncercie kompozytorskim w 26 II 1933 wykonał Koncert d-moll, dedykowany I. Paderewskiemu. W latach 1926–39 współpracował z Polskim Radiem, występując z licznymi koncertami oraz tworząc muzykę do słuchowisk radiowych. Podczas II wojny światowej grał na koncertach konspiracyjnych i w kawiarniach w Warszawie; w czasie powstania warszawskiego spłonęły wszystkie rękopisy jego dzieł. Niektóre utwory Nawrocki zrekonstruował w latach 1945–50. Od 1945 prowadził działalność koncertową, głównie na Górnym Śląsku.