Mierzyńska Julia, *1801, †14 I 1831 Warszawa, polska tancerka, choreograf, aktorka i pedagog. Od 1815 uczyła się w Szkole Dramatycznego Tańca w Warszawie u G. Pettinattiego oraz aktorstwa u B. Kudlicza. W latach 1818–26 była baleriną baletu Teatru Narodowego w Warszawie, jako aktorka występowała od 1820. W 1823 debiutowała jako choreograf baletu Wesele krakowskie w Ojcowie (muz. K. Kurpiński i J. Damse na motywach J. Stefaniego). W sezonie 1825/26 była też kierownikiem baletu i szkoły baletowej. Opuściła scenę w 1826 po wyjściu za mąż.
Role w baletach: Miłość (Diana i Endymion, muz. J. Starzer, 1816 – debiut), Leontyna (Tomi i Leontyna, 1819), Bryzeida (Mars i Flora, muz. K. Kurpiński, 1820), Nina (Nina, czyli szaleństwo z miłości, muz. L. Persuis, 1821), Pierwsza Druhna (Wesele krakowskie w Ojcowie, muz. K. Kurpiński i J. Damse, 1823), Lizetta (Lizetta, czyli Córka źle strzeżona, 1824). Role w dramatach: Flora (Pan Geldhab A. Fredry), Elwira (Mąż i żona A. Fredry), Wiktor (Koszyk wiśni J.A. Montpeliera).
Balety (do muz. różnych kompozytorów): Święto żniwa (1825), Zabawa tyrolska (1825), Tańce tureckie (1825).
Literatura: J. Pudełek Warszawski balet romantyczny w latach 1802–1866, Kraków 1968.
