Meyer, Leonard

Meyer [m’aj^er] Leonard Bunce, *12 I 1918 Nowy Jork, †30 XII 2007 Nowy Jork, amerykański muzykolog. W latach 1938–40 studiował prywatnie kompozycję pod kierunkiem K. Weigla i S. Wolpego, w 1940 bakalaureat w zakresie filozofii na Columbia University w Nowym Jorku. W latach 1942–45 służył w armii Stanów Zjednoczonych i uczestniczył w walkach na terenie Francji jako żołnierz 28 dywizji piechoty. Po zwolnieniu ze służby (w stopniu porucznika) podjął studia muzyczne na Columbia University w klasie O. Lueninga (w 1949 dyplom w zakresie kompozycji); wiedzę kompozytorską pogłębiał także w 1946 pod kierunkiem A. Coplanda na kursach w Tanglewood. Od 1946 był związany przez blisko 30 lat z uniwersytetem w Chicago, gdzie w 1954 na podstawie pracy Emotion and Meaning in Music otrzymał stopień doktora w zakresie historii kultury i przeszedł przez wszystkie etapy kariery akademickiej: w latach 1946–60 wykładowca na wydziale muzyki, w latach 1958–60 dyrektor wydziału humanistycznego, w latach 1961–70 dyrektor i profesor wydziału muzyki, w latach 1971–75 wykładał na stanowisku Phyllis Fay Horton Professor in the Humanities, w latach 1975–88 na stanowisku Benjamin Franklin Professor of Music na wydziale muzyki University of Pennsylvania w Filadelfii. Prowadził liczne wykłady gościnne w czołowych ośrodkach akademickich Stanów Zjednoczonych, m.in. w Center for Advanced Studies na Wesleyan University w Middletown (1960–61), gdzie zetknął się z J. Cage’em, a także na University of California w Berkeley (1970–71) oraz na Stanford University (1984). Uzyskał tytuł doktora h.c. Grinnell College (1967), Loyola University w Chicago (1970), Bard College w Annadale-on-Hudson (1976), University of Chicago (1992) oraz The Ohio State University w Columbus (1998). Był członkiem American Academy of Art and Sciences, American Association for the Advancement of Science oraz honorowym członkiem American Musicological Society.

Meyer należy do najwybitniejszych przedstawicieli współczesnej muzykologii amerykańskiej. Jego zainteresowania naukowe skupiają się wokół teorii znaczenia w muzyce, psychologii percepcji, analizy muzycznej, estetyki nowej muzyki i teorii stylu muzycznego. Znamienną cechą orientacji badawczej Meyera jest ujęcie zjawisk muzycznego w szerokim kontekście, który obejmuje zarówno zależności historyczne i kulturowe, jak też aspekty percepcyjne. Relacje łączące emocjonalne działanie muzyki z jej znaczeniem przedstawił Meyer w pracy Emotion and Meaning in Music, opierając się na założeniach psychologii postaci. Z kolei w Music, the Arts, and Ideas zawarł wnikliwą diagnozę sytuacji współczesnej twórczości muzycznej, odsłaniając pseudonaukowy charakter niektórych zamierzeń i programów drugiej awangardy (działającej w latach 50. i 60.) i kreśląc perspektywę współistnienia różnorodnych tendencji i zjawisk muzycznych jako znamiennej i stałej cechy współczesnej kultury, co w pełni potwierdziło się na gruncie postmodernizmu. W pracach z zakresu analizy muzyki (The Rhythmic Structure of Music, Explaining Music) zarysował Meyer oryginalną koncepcję struktur rytmicznych opartą na nowej interpretacji związków ze stopami metrycznymi, jak też przedstawił tzw. model implikacji i realizacji, będący propozycją analizy i typologii struktur melodyki tonalnej w ścisłym powiązaniu z ich percepcją, tj. z kompetencją, oczekiwaniami i doznaniami odbiorcy. Podsumowaniem badań Meyera nad stylem muzycznym jest praca Style and Music. Theory, History, and Ideology, która zawiera metodologiczne założenia analizy stylu, a także – w części analitycznej – obszerną interpretację stylu muzycznego romantyzmu oraz wpływu tej epoki na współczesną świadomość i twórczość muzyczną. Styl muzyczny jawi się w znamiennym dla Meyera wielowymiarowym ujęciu jako rezultat odniesień do zastanego dziedzictwa muzycznego oraz indywidualnych wyborów dokonywanych przez twórców w obrębie ograniczeń i uwarunkowań, które stwarza kultura i ideologia danej epoki.