Meyer-Eppler, Werner

Meyer-Eppler [m’ajer~] Werner, *30 IV 1913 Antwerpia, †8 VII 1960 Bonn, niemiecki fizyk i fonetyk. W latach 1932–39 studiował fizykę i matematykę na uniwersytetach w Kolonii i Bonn, gdzie w 1942 uzyskał habilitację; tamże w 1949 został zatrudniony jako asystent, w 1954 – docent, w 1955 – profesor; wykładał fonetykę i teorię informacji. Interesował się teorią informacji i sztuczną mową; stworzył szereg syntetycznych dźwięków nazwanych przez niego modelami dźwiękowymi. Spośród jego prac z dziedziny elektroakustyki znaczenie historyczne ma m.in. Elektrische Klangerzeugung, które zaprezentował wspólnie z kompozytorem R. Beyerem w 1950 na Międzynarodowych Kursach Wakacyjnych Nowej Muzyki w Darmstadcie, wzbudzając ogólne zainteresowanie; zapoczątkowało to jego dłuższą współpracę z H. Eimertem. Będąc jego
głównym doradcą, Meyer-Eppler przyczynił się do założenia w 1951 przez Eimerta pierwszego na świecie studia muzyki elektron, przy rozgłośni Nordwestdeutscher Rundfunk w Kolonii.

Meyer-Eppler nie był kompozytorem, ani w ogóle muzykiem, wywarł jednak ogromny wpływ na początki kształtowania się muzyki elektronicznej, przede wszystkim wykazując możliwości tworzenia złożonych dźwięków syntetycznych przez dodawanie (nakładanie na siebie) szeregu tonów prostych. Metodę, którą zaproponował Meyer-Eppler, przyjęli najpierw kompozytorzy z tzw. „kolońskiej szkoły” muzyki elektronicznej (R. Beyer, H. Eimert, K. Stockhausen), a następnie wielu kompozytorów z innych ośrodków muzyki elektronicznej (L. Berio, F. Evangelisti, A. Dobrowolski, K. Wiggen i in.). Z tej przyczyny uważa się Meyera-Epplera za bezpośredniego prekursora muzyki elektronicznej, od którego przejęto nie tylko syntezę „addytywną”, ale też i sam termin „muzyka elektroniczna”.

Literatura: F.K. Prieberg Versuch einer Bilanz der elektronischen Musik, Freudenstadt 1980; W. Kotoński Muzyka elektroniczna, Kraków 1989.