Leliwa, Leliwa-Kopystyński, Tadeusz, właściwie Wincenty Tadeusz Kopystyński, herbu Leliwa, *19 VII 1875 Teplik na Podolu, niektóre źródła podają 1 VIII 1876 Grajewo, †19 XI 1929 Warszawa, polski śpiewak (tenor). Studiował medycynę w Kijowie, prawo w Warszawie, równocześnie uczył się śpiewu u G. Massini i W. Aleksandrowicza, a następnie u J. Reszkego w Paryżu i A. Broggiego w Mediolanie. W 1901/02 debiutował na scenie operowej w Saratowie, następnie śpiewał w Kijowie, skąd ówczesny dyrektor Opery Warszawskiej S. Barcewicz sprowadził go do Warszawy. Tu wystąpił Leliwa z powodzeniem 28 IV 1902 jako Radames w Aidzie i 29 IV jako Książę w Rigoletcie Verdiego. W następnym sezonie śpiewał partie Jontka w Halce Moniuszki, Hermana w Damie pikowej Czajkowskiego, Alfreda w Traviacie Verdiego, Cania w Pajacach Leoncavalla, Fernanda w Faworycie Donizettiego, Enza w Giocondzie Ponchiellego, Wacława w Marii Melcera oraz tytułowe partie w Mazepie Münchheimera i Chopinie Oreficego. Ta ostatnia, popisowa kreacja, zachwyciła odwiedzającego Warszawę R. Leoncavalla, który zaprosił artystę do Mediolanu, gdzie w X 1904 Leliwa wystąpił na scenie Teatro Lirico w jego Zazie. Śpiewał później w Neapolu i Turynie, a 5 XI 1905 w Teatro Lirico wziął udział w gościnnym lwowskim przedstawieniu Halki. W 1907 występował w La Scali (jako Radames), a w następnych latach w Madrycie, Barcelonie, Lizbonie, w Covent Garden w Londynie, w Nowym Jorku, Chicago i Bostonie. W latach 1910–13 śpiewał głównie w Warszawie oraz na scenach rosyjskich, w czasie I wojny światowej działał w Kijowie, występował w operze i na polskich imprezach koncertowych. Po wojnie, tracąc stopniowo słuch, zaprzestał występów na rzecz działalności pedagogicznej w Warszawie: w Instytucie Muzycznym A. Grudzińskiego, Szkole Muzycznej im. M. Karłowicza i w nowo założonym Operowym Studio Wokalnym. Do jego uczniów należeli m.in. J. Cywińska, Z. Terenkoczy, A. Michałowski, doskonalili swą sztukę pod jego kierunkiem L. Messal i J. Kiepura. Leliwa był śpiewakiem o szlachetnej barwie głosu i mistrzowskiej technice, co dokumentują nieliczne i niedoskonałe nagrania z początku stulecia. Z myślą o nim właśnie Leoncavallo stworzył główną partię w swej operze Roland z Berlina.
