Lasocki, Józef Karol

Lasocki Józef Karol, *4 XI 1907 Olejów (pow. Zborów), †19 VIII 1996 Łódź, polski pedagog, organizator, dyrygent, kompozytor. W latach 1929–32 studiował w konserwatorium w Warszawie (m.in. u K. Sikorskiego). Od 1931 do 1939 uczył muzyki w gimnazjum oraz w szkole muzycznej w Łucku, w latach 1935–39 był dyrektorem artystycznym Wołyńskiego Towarzystwa Muzycznego. W latach 1939–45 uczęszczał na tajne kursy dyrygenckie prowadzone przez W. Bierdiajewa w Warszawie. Od 1945 do 1949 pracował w wydziale kultury i sztuki Urzędu Wojewódzkiego w Łodzi, gdzie w latach 1945–81 kierował Ludowym Instytutem Muzycznym (dyrektor artystyczny, od 1979 prezes) oraz w 1946–48 dyrygował orkiestrą symfoniczną Instytutu. W latach 1951–57 był dyrektorem artystycznym Wrocławskiej Orkiestry Symfonicznej, w 1947–58 dyrektorem artystycznym Zjednoczenia Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych, w 1959–62 przewodniczącym Krajowej Rady Stowarzyszeń Muzycznych, w 1974–83 prezesem Łódzkiego Towarzystwa Muzycznego im. K. Szymanowskiego. W latach 1950–79 współredagował (z F. Wesołowskim) „Życie Śpiewacze” i „Poradnik Muzyczny”. Od 1945 przez ponad 40 lat Lasocki łączył działalność organizatorską z pracą pedagogiczną w szkolnictwie muzycznym w Łodzi (do 1953 dyrektor PLM, w latach 1949–53 wykładowca w PWSM, w 1964–70 dziekan wydziału, a w 1970–76 kierownik katedry Wychowania Muzycznego PWSM) i Wrocławiu (w latach 1953–56 rektor PWSM, w 1956–64 dziekan wydziału a w 1958–64 kierownik katedry Wychowania Muzycznego), od 1958 docent, od 1973 profesor nadzwyczajny. Trzykrotnie (1952, 1957, 1978) otrzymał Złotą Odznakę Honorową Zjednoczonych Zespołów Śpiewaczych i Instrumentalnych.

Podręczniki Lasockiego, pisane w latach 50. dla doraźnych potrzeb szkolnictwa muzycznego, są nadal szeroko stosowane (zwłaszcza Mały solfeż). Lasocki jest ponadto autorem ponad 100 pieśni chóralnych oraz opracowań pieśni ludowych.