Lang, Feliks Michał

Lang Feliks Michał, 2. połowa XVIII w., kompozytor, pedagog i prawdopodobnie śpiewak pochodzenia czeskiego działający w Krakowie. Był nauczycielem w szkole śpiewu (istniejącej w latach 1781–87) założonej przez W. Sierakowskiego, uczył także dyskantystów kapeli katedry na Wawelu. Ostatnia wzmianka o Langu w rejestrze muzyków kapeli katedralnej pochodzi z 1789.

Zachowane źródła ukazują Langa jako kompozytora kantat świeckich i religijnych. Jedyny znany utwór o tematyce religijnej posiada cechy muzyki operowej i reprezentuje typowy dla twórczości kantatowej polskiego oświecenia styl szkoły neapolitańskiej z naprzemiennym układem recytatywów i arii (przewaga recytatywów secco i arii dal segno) i dominującą rolą melodyki, nierzadko o charakterze wirtuozowskim. Świeckie kantaty okolicznościowe to kompozycje chóralne z fragmentami solowymi; występuje tu fundamento – symptom minionej epoki muzycznej. Kantata „pożegnalna” zawiera elementy rytmiki polonezowej (Prosnak), co wiąże ją z tzw. stylem narodowym w muzyce polskiej końca XVIII w.

Literatura: A. Chybiński Przyczynki do historii krakowskiej kultury muzycznej w XVII i XVIII wieku, „Wiadomości Muzyczne” 1925 nr 7; A. Nowak-Romanowicz Muzyka polskiego oświecenia i wczesnego romantyzmu, w: Z dziejów polskiej kultury muzycznej, t. 2, 1966; J. Prosnak Kantata w Polsce, Bydgoszcz 1988; I. Poniatowska Kantata i oratorium włoskie w Polsce w drugiej połowie XVIII wieku. Kantaty tworzone w tym czasie w Polsce, w: Historia i interpretacja muzyki. Z badań nad muzyką od XVII do XIX wieku, Kraków 1993, 2. wyd. 1995.