Lamoureux [lamur΄ö] Charles, *28 IX 1834 Bordeaux, †21 XII 1899 Paryż, francuski dyrygent, skrzypek i organizator życia muzycznego. W 1850 rozpoczął naukę w konserwatorium w Paryżu; uczeń N. Girarda (skrzypce, w 1854 otrzymał „Premier Prix”), A.A. Leborne’a (kontrapunkt), A.J. Tolbecque’a (harmonia), A. Chauveta (kompozycja). Od 1850 grał w orkiestrze Théâtre du Gymnase, potem w orkiestrze paryskiej Opery. W 1860 współtworzył Séances Populaires de Musique de Chambre, koncerty kameralne uwzględniające utwory nowe lub rzadko wykonywane. Był także współzałożycielem Société de l’Harmonie Sacrée (1874), towarzystwa propagującego w Paryżu dzieła Bacha i Händla. Lamoureux doprowadził wówczas do wykonania m.in. Mesjasza i Judy Machabeusza Händla, Pasji wg św. Mateusza Bacha, Eve Masseneta oraz Gallii Gounoda. Był 1. dyrygentem w Opéra-Comique (1876/77) i w paryskiej Opéra (1877–79), a w 1881 rozpoczął prowadzenie serii Nouveaux Concerts, zwanych także koncertami Lamoureux. W ramach tych koncertów Lamoureux propagował muzykę Wagnera: w 1887 wystawił Lohengrina w Eden-Théâtre, a później Tristana i Izoldę w Nouveaux Théâtre. W 1893 przebywał w Rosji na tournée koncertowym, zaś od 1896 corocznie koncertował ze swoją orkiestrą w Londynie. W 1897 przekazał prowadzenie orkiestry swemu zięciowi, C. Chevillardowi. Lamoureux ceniono jako dyrygenta przede wszystkim za wyrazistość i precyzję wykonania.
Literatura: A. Jullien Charles Lamoureux, „Rivista Musicale Italiana” VII, 1900.
Lamoureux [lamur΄ö] Charles, *28 IX 1834 Bordeaux, †21 XII 1899 Paryż, francuski dyrygent, skrzypek i organizator życia muzycznego. W 1850 rozpoczął naukę w konserwatorium w Paryżu; uczeń N. Girarda (skrzypce, w 1854 otrzymał „Premier Prix”), A.A. Leborne’a (kontrapunkt), A.J. Tolbecque’a (harmonia), A. Chauveta (kompozycja). Od 1850 grał w orkiestrze Théâtre du Gymnase, potem w orkiestrze paryskiej Opery. W 1860 współtworzył Séances Populaires de Musique de Chambre, koncerty kameralne uwzględniające utwory nowe lub rzadko wykonywane. Był także współzałożycielem Société de l’Harmonie Sacrée (1874), towarzystwa propagującego w Paryżu dzieła Bacha i Händla. Lamoureux doprowadził wówczas do wykonania m.in. Mesjasza i Judy Machabeusza Händla, Pasji wg św. Mateusza Bacha, Eve Masseneta oraz Gallii Gounoda. Był 1. dyrygentem w Opéra-Comique (1876/77) i w paryskiej Opéra (1877–79), a w 1881 rozpoczął prowadzenie serii Nouveaux Concerts, zwanych także koncertami Lamoureux. W ramach tych koncertów Lamoureux propagował muzykę Wagnera: w 1887 wystawił Lohengrina w Eden-Théâtre, a później Tristana i Izoldę w Nouveaux Théâtre. W 1893 przebywał w Rosji na tournée koncertowym, zaś od 1896 corocznie koncertował ze swoją orkiestrą w Londynie. W 1897 przekazał prowadzenie orkiestry swemu zięciowi, C. Chevillardowi. Lamoureux ceniono jako dyrygenta przede wszystkim za wyrazistość i precyzję wykonania.
Literatura: A. Jullien Charles Lamoureux, „Rivista Musicale Italiana” VII, 1900.
