Kunicka Halina, zam. Kydryńska, *18 II 1938 Lwów, polska piosenkarka. W 1959 ukończyła prawo na uniwersytecie w Warszawie. W 1957 została wyróżniona w radiowym konkursie piosenkarskim. Wykształcenie muzyczne zdobywała w Studiu Piosenki T. Dębowskiego w Warszawie. Karierę artystyczną rozpoczęła w 1959 piosenką Lato, lato z filmu Szatan z VII klasy w 1960 (reż. M. Kaniewska). Kunicka związana była z kabaretem architektów Pineska (Z. Kanclera i J. Święcia).
Pierwszymi jej przebojami były piosenki Kim jest ten miły pan (1961) i Wróbelek oszczerca (1962). Popularność Kunickiej przyniosły programy telewizyjne Muzyka lekka, łatwa i przyjemna oraz piosenki z repertuaru polskich i zagranicznych wykonawców: m.in. Przyjdzie na to czas (V. Villas), Dziewczyna (The Beatles), Marionetka (S. Shaw), To były piękne dni (M. Hopkin). Uczestniczyła w wielu festiwalach piosenki, ma na swoim koncie nagrody w Splicie, Tokio, Sopocie i Dreźnie.
Kunicka wykonuje bardzo różnorodny repertuar – od rosyjskiego romansu po piosenkę marszową i nastrojowy walc. Recitale Kunickiej charakteryzują się perfekcyjnym wykonaniem i starannym ruchem scenicznym. Dwa jej albumy nagrodzono Złotymi Płytami: w 1970 Panienki z bardzo dobrych domów, w 1972 Moje piosenki. W 1981 uznanie krytyków zdobyła płytowa suita Dwanaście godzin z życia kobiety. Do najbardziej popularnych utworów wykonywanych przez Kunicką należą: Czumbalalajka, Gwiazda naszej miłości, Orkiestry dęte, Niech no tylko zakwitną jabłonie, Wiatr kołysze gałązkami (z zespołem Skaldowie), Panienki z bardzo dobrych domów, Jeszcze nie raz, Nikomu nie żal biednych kobiet, Ballada o dobrej żonie (w duecie z L. Kydryńskim).
