Kirkpatrick, Ralph

Kirkpatrick [kэ :rkpˊætryk] Ralph Leonard, *10 VI 1911 Leominster (Massachusetts), †13 IV 1984 Guilford (Connecticut), amerykański klawesynista, pedagog i pisarz muzyczny. Od wczesnego dzieciństwa uczył się gry na fortepianie, podczas studiów na Harvard University zainteresował się muzyką klawesynową. W 1931 dzięki stypendium fundacji Johna Knowlesa Paine’a wyjechał na dalsze studia do Paryża (gra na klawesynie u W. Landowskiej, teoria muzyki u N. Boulanger). W 1932 uczestniczył w kursie wakacyjnym A. Dolmetscha w Haslemere (Anglia). W latach 1933–34 był nauczycielem w salzburskim Mozarteum, od 1940 wykładowcą Yale University w New Haven (od 1965 profesor), w 1964 wykładał też na University of California w Berkeley. Był członkiem Jonathan Edwards College, a od 1963 – American Academy of Arts and Sciences.

Kirkpatrick był wybitnym klawesynistą i wykonawcą muzyki kameralnej. Działalność koncertową rozpoczął już w 1930 w Stanach Zjednoczonych, od 1933 występował także w Europie. Jego obszerny repertuar obejmował utwory klawesynistów francuskich, wirginalistów angielskich, niemal całą klawesynową twórczość J.S. Bacha oraz D. Scarlattiego; nagrał na płyty Columbia Records zbiór Sixty Sonatas D. Scarlattiego. Jego grę charakteryzowały wielki temperament i rozmach, łatwość w pokonywaniu trudności technicznych utworów, zdyscyplinowanie rytmiczne oraz dbałość o szczegóły interpretacyjne i stylistyczne. Kirkpatrick uchodził za autorytet w sprawach wykonawstwa klawesynowego (kameralne i solowe) XVII i XVIII w.

Prace badawcze w dziedzinie muzyki klawesynowej podjął Kirkpatrick podczas studiów w Paryżu i kontynuował po uzyskaniu w 1937 pomocy od fundacji Guggenheima. Wiele lat poświęcił na zgromadzenie materiałów biograficznych D. Scarlattiego oraz opracowanie jego twórczości klawesynowej, której stał się gorącym propagatorem (wiele sonat Kirkpatrick odnalazł w bibliotekach hiszpańskich, portugalskich i włoskich). Wstęp do opracowanego przez Kirkpatricka wyboru Sixty Sonatas D. Scarlattiego zawiera wskazówki dotyczące palcowania, ornamentyki, frazowania, infleksji melodycznej i harmonijnej, dynamiki oraz charakteru wyrazowego utworów. W 1953 ukazała się monografia Domenico Scarlatti – podstawowe w literaturze muzykologicznej dzieło o życiu i twórczości tego kompozytora, z opracowanym przez Kirkpatricka katalogiem sonat. Kirkpatrick opublikował także, zaopatrzone komentarzem rewizyjnym, wydanie faksymilowe wszystkich dzieł klawesynowych D. Scarlattiego.