Hannikainen, Ilmari

Hannikainen [h’an~] Toivo Ilmari, *19 X 1892 Jyväskylä, †25 VII 1955 Kuhmoinen (prow. Oulun, wschodnia Finlandia), fiński pianista, pedagog i kompozytor, syn Pekki. Odbył długoletnie studia muzyczne: w latach 1911–13 w Helsinkach u E. Rängman-Björlin (fortepian) i E. Melartina (kompozycja), w latach 1913–14 w Wiedniu, m.in. u F. Schrekera, w latach 1916–17 w Petersburgu, m.in. u A. Silotiego, i w 1919 w Paryżu u A. Cortota; w następnych latach konsultował się ponownie z Silotim w Antwerpii. Debiutował w 1914 w Helsinkach, od 1921 występował często z Queen’s Hall Orchestra w Londynie. Uprawiał również muzykę kameralną w Hannikainen Trio, z braćmi Tauno i Arvo. W 1939 został profesorem klasy fortepianu Akademii Muzycznej im. J. Sibeliusa w Helsinkach. Należał do najwybitniejszych pianistów fińskich; cenione były jego interpretacje utworów Sibeliusa, a zwłaszcza Rachmaninowa. W jego grze dominowały cechy szkoły Silotiego: dynamizm, precyzja i przejrzystość. Kompozycje I. Hannikainena, tworzone były na marginesie działalności pianistycznej; skomponował m.in. Koncert fortepianowy op. 7, utwory fortepianowe i kameralne, pieśni solowe z fortepianem i z towarzyszeniem orkiestry, obraz sceniczny Talkootanssit (‘tańce w święto plonów’) oraz muzykę filmową.