Giovanelli [dżo~], Giovannelli, Ruggiero, *ok. 1560 Velletri (k. Rzymu), †7 I 1625 Rzym, włoski śpiewak, kompozytor i kapelmistrz. Prawdopodobnie uczył się u Palestriny. Działał w Rzymie jako kapelmistrz: w latach 1583–91 w kościele S. Luigi dei Francesi, w latach 1591–94 w Collegium Germanicum, w prywatnym zespole Giovanniego Angela z Altaemps, od 1594 w bazylice św. Piotra (jako następca Palestriny). Od 1584 był członkiem Virtuosa Compagnia dei musici di Roma, w 1595 przyjął święcenia kapłańskie. W latach 1599–1600 śpiewak Kapeli Sykstyńskiej. W latach 1600–05 był związany z dworem kardynała Pietro Aldobrandiniego; w 1607 powrócił do pracy w chórze sykstyńskim, którego był kapelmistrzem w latach 1614–24. Giovanelli brał udział w pracach nad potrydencką reformą chorału.
Utwory Giovanellego, zwłaszcza świeckie, weszły w skład najpopularniejszego repertuaru europejskiego i były wielokrotnie wydawane pojedynczo i w zbiorach muzyki wokalnej oraz w opracowaniu instrumentalnym, m.in. w tabulaturze organowej zwanej pelplińską z ok. 1620, zachowanej w Bibliotece Seminarium Duchownego w Pelplinie, sygn. 304–308a (psalm Laudate Dominum in Sanctos; Deus, Deus meus – dwa opracowania; Ego dormio; Stephanus plenus gratia, Angelus ad pastores). Madrygały Giovanellego są bardzo zróżnicowane, począwszy od 4-głosowych utworów w typie prostej canzonetty, poprzez ferraryjski madrygał 5-głosowy, aż po – nieliczne zresztą – kompozycje quasi-dramatyczne. Jego twórczość religijna reprezentuje głównie styl szkoły rzymskiej z wyraźnymi wpływami Palestriny. Spuścizna kompozytorska Giovanellego nie jest jednak stylistycznie jednolita, bowiem szereg kompozycji wykazuje cechy stylu wielochórowego, niekiedy z elementami koncertującymi i dialogowaniem. Pojawiają się nawet utwory nowocześnie ornamentowane i utwory z użyciem basso continuo.
Literatura: H. W. Frey R. G. Eine biographische Studie, „Kirchenmusikalisches Jahrbuch” XXII, 1909; A. Gabrieli R. Giovanelli nella vita e nelle opere, Velletri 1926; C. Winter R. Giovanelli. Nachfolger Palestrina zu St. Peter in Rom, Monachium 1935; H. W. Frey Die Kapellmeister an der französischen Nationalkirche San Luigi dei Francesi in Rom in 16. Jahrhundert, „Archiv für Musikwissenschaft” XXIII, 1966; R. I. Deford R. Giovanelli and the madrigal in Rome, 1572–1599, Harvard 1975 (dysertacja).
Kompozycje
Gli sdruccioli (…) il primo libro de madrigali na 4 głosy, wyd. Rzym 1585 A. Gardano, 7. wyd. 1613
Il primo libro de madrigali… na 5 głosów, wyd. Wenecja 1586 A. Gardano, 8. wyd. 1606
Il primo libro delle villanelle… na 3 głosy, wyd. Rzym 1588 A. Gardano, 7. wyd. 1624
Gli sdruccioli (…) libro secondo na 4–8 głosów, wyd. Wenecja 1589 A. Gardano, 6. wyd. 1613
Il secondo libro de madrigali… na 5 głosów, wyd. Wenecja 1593 A. Gardano, 4. wyd. 1607
Sacrarum modulationum (…) liber primus na 5, 8 głosów, wyd. Rzym 1593 F. Coatino, 5. wyd. 1608
Il terzo libro de madrigali… na 5 głosów, wyd. Wenecja 1599 G. Vincenti, 5. wyd. 1609
Motecta (…) liber secundus na 5 głosów, wyd. Wenecja 1604 A. Gardano
Il primo libro de madrigali a tre voci, wyd. Wenecja 1605 A. Gardano
4 msze na 4, 8, 8, 12 głosów
Et in Spiritum na 12 głosów
24 motety wydane pojedynczo w drukach zbiorowych w 1atach 1586–1621
33 madrygały wydane pojedynczo w drukach zbiorowych w 1atach 1582–1609
28 motetów w rękopisach, m.in. w Bibliotece Uniwersytetu Warszawskiego
canzonetty z towarzyszeniem lutni, zaginione
Edycje
kompozycje Giovanelliego wydawano pojedynczo, m.in. w:
„Acta Musicologica”, t. 2, ok. 1855
Musica divina II, XXV, XXVI, wyd. K. Proske, Ratyzbona ok. 1855
Monumento polyphoniae italicae, t. 1, Rzym 1930
L’amorosa Ero, wyd. H. B. Lincoln, Nowy Jork 1968