Gaucelm Faidit [gaus´elm~], *ok. 1150 Uzerche (k. Limoges), †ok. 1230, prowansalski trubadur. Pochodził z rodziny mieszczańskiej. Według świadectwa staroprowansalskiego „vida” utracił majątek w grze w kości i rozpoczął życie żonglera, wędrując wraz z Guilhelmą Monja, swoją przyszłą żoną. Zajmował ważne miejsce w grupie poetów otaczających Marie de Ventadorn, również czynną poetkę, której dedykował 12 pieśni. Wśród licznych jego protektorów wymienia się króla Ryszarda Lwie Serce (którego śmierć pod Chalus w 1199 Gaucelm Faidit uczcił żałobną planh Fortz cauza es que tot lo major dan), seniora prowansalskiego Rajmonda d’Agout i markiza Bonifacego II de Montferrat (któremu Gaucelm Faidit towarzyszył w wyprawie do Ziemi Świętej w latach 1202–04). Styl poetycki Gaucelma Faidita odznacza się prostotą; w różnorodnych układach stroficznych Gaucelm Faidit często stosował przemienność grup długich i krótkich wierszy. Spośród jego zachowanych ok. 70 pieśni (pieśni miłosne, pieśni poświęcone wyprawom krzyżowym, tensony i planhy) 14 utworów posiada zapis muzyczny.
Literatura: F. Gennrich Der musikalische Nachlass der Troubadours, t. 1, Darmstadt 1958; J. Mouzat Les poèmes de Gaucelm Faidit, Paryż 1965; J. Boutière, A.-H. Schutz Biographies des troubadours, Paryż 1965.
J. Maillard Anthologie de chants de troubadours, Nicea 1967
