Friderici-Jakowicka [~rˊiczi] Teodozja, *18 VI 1835 Kielce, †3 XI 1889 Warszawa, polska śpiewaczka (sopran). Wykształcona w Warszawie pod kierunkiem Kornelii Quattrini i J. Dobrskiego (śpiew) oraz I.F. Dobrzyńskiego (fortepian). Studia wokalne kontynuowała w Paryżu i u F. Lampertiego w Mediolanie. 21 III 1865 zadebiutowała w warszawskim Teatrze Wielkim w Lunatyczce V. Belliniego (Amina). Występowała z dużym powodzeniem na scenach europejskich, a także w Nowym Jorku i Hawanie; wielokrotnie śpiewała także w Warszawie, we Lwowie, w Poznaniu i Krakowie. W 1870 została zaangażowana do mediolańskiej La Scali. W latach 1884–86 uczyła w szkole śpiewu przy Teatrze Wielkim. Jej repertuar obejmował blisko 40 oper, w tym główne partie w Łucji z Lammermooru G. Donizettiego, Normie V. Belliniego, Afrykance, Hugonotach i Robercie Diable G. Meyerbeera, Traviacie, Ernanim, Don Carlosie i Aidzie G. Verdiego oraz Halce S. Moniuszki.
Literatura: Z. Szweykowski Zapomniana polska śpiewaczka Teodozja Friderici-Jakowicka, „Muzyka” 1952 nr 7/8.
