Zubel, Agata

Zubel, Zubel-Moc, Agata, *25 I 1978 Wrocław, polska kompozytorka, śpiewaczka i pedagog. Ukończyła Akademię Muzyczną we Wrocławiu w klasie kompozycji J. Wichrowskiego (dyplom w 2002) oraz w klasie śpiewu D. Paziuk-Zipser (dyplom 2005). Nauki pobierała ponadto w Conservatorium Hogeschool Enschede w Holandii oraz podczas wielu kursów kompozytorskich. Od 2002 wykłada w Akademii Muzycznej we Wrocławiu, w 2004 uzyskała stopień doktora sztuk muzycznych. Jest laureatką konkursów kompozytorskich (w 1999 I nagroda i nagroda PWM na Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim im. A. Panufnika, w 2000 I nagroda i nagroda specjalna PR na Ogólnopolskim Konkursie Kompozytorskim im. A. Didura, 2003 II nagroda na Międzynarodowym Konkursie Kompozytorskim im. P.I. Jurgensona w Moskwie) oraz interpretacyjnych (2002 I nagroda na Międzynarodowym Konkursie Współczesnej Muzyki Kameralnej im. K. Pendereckiego, 2003 nagroda główna na Konkursie Muzyki XX i XXI w. dla Młodych Wykonawców, 2003 III nagroda na Międzynarodowym Konkursie Interpretacji Muzyki Współczesnej „Nicati” w Szwajcarii, 2005 nagroda specjalna dla duetu ElettroVoce na Międzynarodowym Konkursie Wykonawców Muzyki Współczesnej „Gaudeamus” w Amsterdamie). Utwory Zubel były wykonywane w Polsce (Warszawska Jesień, Wratislavia Cantans) i innych państwach europejskich, a także w Stanach Zjednoczonych i Korei Południowej. Jako wokalistka występowała na wielu estradach Europy, Ameryki Północnej i Azji. Wspólnie z kompozytorem i pianistą C. Duchnowskim tworzy duet ElettroVoce. Jest beneficjentką prestiżowych zamówień kompozytorskich (Deutsche Welle, Festival Ultraschall w Berlinie, Festiwal Muzyki Europy Środkowej w Seattle, Rockefeller Foundation, Wratislavia Cantans), licznych stypendiów i grantów, w tym dwukrotnie Wrocławskiej Nagrody Muzycznej (2005, 2008), jak również laureatką Paszportu „Polityki” (2005). W 2007 ukazał się album duetu ElettroVoce (PR), 2009 autorska płyta Zubel z kompozycjami kameralnymi oraz płyta z pieśniami twórców XX w. w jej wykonaniu (obie CD Accord).

Estetyka języka muzycznego Zubel jest ściśle związana z jej doświadczeniem wykonawczym. Tworząc utwory na głos solowy z towarzyszeniem elektroniki lub instrumentów, kompozytorka przekracza granice tradycyjnego warsztatu wokalnego, eksploruje nowe techniki wykonawcze, poszukuje nieznanych walorów sonorystycznych dźwięku. Czerpiąc inspirację z dokonań m.in. J. Cage’a i L. Beria, posługuje się specyficznym rodzajem muzycznej retoryki, która pozwala na ewokowanie silnego ładunku ekspresyjnego i na wywoływanie u słuchacza pozamuzycznych skojarzeń przy jednoczesnym zachowaniu improwizacyjnego charakteru utworów (Parlando, Unisono I, II, Cascando). Pierwiastek kolorystyczny dominuje również w kompozycjach przeznaczonych na instrumenty perkusyjne oraz w utworach kameralnych – nierzadko z udziałem warstwy elektronicznej, której charakterystyczne, bruitystyczne brzmienie oraz impulsywna struktura właściwa jest kompozytorom ośrodka wrocławskiego (Obciążenie dopuszczalne, Kwartet smyczkowy nr 1). W utworach wielkoobsadowych obok precyzyjnie skonstruowanej formy istotną rolę odgrywa przestrzenne ustawienie wykonawców (II Symfonia, nad Pieśniami).

Zubel jest uznaną na świecie wokalistką, specjalizującą się w interpretacjach muzyki XX i XXI w. W swoim repertuarze ma własne kompozycje oraz dzieła blisko 50 twórców, w tym partie operowe S. Sciarrina, Ph. Glassa, Z. Krauzego, C. Duchnowskiego i D. Jaskot, które realizowała m.in. na scenie Teatru Wielkiego Opery Narodowej w Warszawie.