Wyleżyński Adam, *7 VII 1880 Warszawa, †30 XII 1954 Lublin, polski dyrygent, skrzypek, pedagog i działacz muzyczny. Studiował w latach 1901–07 w Instytucie Muzycznym w Warszawie pod kierunkiem S. Barcewicza (skrzypce) i Z. Noskowskiego (kompozycja i dyrygentura). Studia uzupełniające odbył w konserwatorium w Lipsku u H. Sitta, M. Regera i A. Nikischa. W latach 1909–10 był dyrektorem i dyrygentem orkiestry i chóru Towarzystwa Muzycznego w Lublinie. W latach 1911–46 rozwinął ożywioną działalność w Wilnie: kierował sekcją muzyczną Wileńskiej Lutni (do 1918), był współtwórcą i dyrygentem Wileńskiej Orkiestry Symfonicznej, wykładowcą i dyrektorem tamtejszego konserwatorium (1922–36), muzycznym referentem Rozgłośni PR (1937–39), dyrygentem Miejskiej Orkiestry Symfonicznej (1939–40) i orkiestry filharmonii (1941–46). Prowadził działalność pedagogiczną w prywatnych szkołach muzycznych M. Legranda i J. Montwiłła w Wilnie oraz w Instytucie Muzycznym w Grodnie (1936), gdzie zorganizował i kierował 40-osobową orkiestrą symfoniczną. Był także aktywnym działaczem Wileńskiego Towarzystwa Muzycznego i Wileńskiego Towarzystwa Filharmonicznego oraz wiceprezesem (z W. Hulewiczem) Rady Wileńskich Zrzeszeń Artystycznych (od 1932). W 1946 osiadł w Lublinie, gdzie w latach 1947–51 sprawował funkcję kierownika artystycznego tamtejszej filharmonii.
Pierwszą żoną Wyleżyńskiego była Helena Łopuska-Wyleżyńska (1887–1920), pianistka i kompozytorka (uczennica Z. Noskowskiego).
