Widłak Wojciech, *8 VIII 1971 Kraków, polski kompozytor i pedagog. Studiował w Akademii Muzycznej w Krakowie: w latach 1990–96 kompozycję pod kierunkiem M. Stachowskiego oraz 1990–95 grę na organach u J. Jargonia. W latach 1998–99 Widłak kontynuował studia u H. Abrahamsena w konserwatorium w Kopenhadze. Uczestnik wielu kursów kompozytorskich, m.in. w Kopenhadze (1995), w Sienie (1997), w Ochrydzie (Macedonia, 2001). Laureat stypendiów zagranicznych oraz konkursów kompozytorskich, m.in. I nagrody za Sonate minore na Konkursie Młodych Kompozytorów im. T. Bairda 1998 w Warszawie; w 2006 utwór Wziemięwzięcie otrzymał rekomendację Międzynarodowej Trybuny Kompozytorów UNESCO w Paryżu. Od 1993 Widłak wykłada na macierzystej uczelni, od 2004 dr habilitowany, od 2005 kierownik Katedry Kompozycji.
Podstawowe pole zainteresowań warsztatowych Widłaka stanowią technika pracy motywicznej oraz budowa przebiegu muzycznego w oparciu o wyselekcjonowane struktury interwałowe. W utworach z lat 90. kompozytor koncentrował się przede wszystkim na technikach przetworzeniowych i polifonicznych, m.in. na imitacji oraz powtarzalności motywów. Począwszy od roku 2000 widoczna jest w jego dziełach radykalizacja współbrzmień – pojawiają się elementy sonoryzmu. Styl twórczości kompozytora można zdefiniować jako nowy klasycyzm, za czym przemawia przejrzysta faktura, wyrazista harmonia, wyemancypowane i klarowne motywy rytmiczne (przypominające niekiedy komunikaty w alfabecie Morse’a) oraz formotwórczy udział ostinata. Konstrukcja dzieł Widłaka osadzona jest w większości na płynnym następstwie epizodów rozwijanych w oparciu o wyjściową myśl motywiczną i dążących do jednego bądź kilku wyrazistych punktów szczytowych. Naczelną kategorią ekspresyjną utworów jest dramatyzm, podkreślany stopniowym wzrastaniem poziomu napięcia i powtarzaniem wariantów tematu melodycznego. Natomiast sferę emocjonalną kompozycji zagęszcza harmonia, w której wiodącą rolę pełnią trytony oraz nony małe.
W orkiestrowym Wziemięwzięciu narracja muzyczna toczy się na kształt łuku z monumentalną kulminacją pośrodku, a rozpoczęciem i zakończeniem utrzymanym w oszczędnej melodii organów solo. W PostScriptum natomiast narracja prowadzona jest przez kilka nawarstwiających się i narastających crescendo fragmentów, z których każdy skonstruowany został z materiału o odmiennej proweniencji. Stylistyczne predylekcje Widłaka są szczególnie wyraźne na gruncie muzyki kameralnej czy chóralnej, gdzie przejrzysta faktura pozwala uwydatnić formotwórczy potencjał pracy motywicznej; określone modele interwałowe stają się punktami węzłowymi w percepcji (Chromatic fantasy, Fanfara). W Shortly on Line są one dodatkowo podkreślone przez sonorystyczne zabiegi brzmieniowe (m.in. gwizdanie).
Instrumentalne:
Toccata na organy, 1992
Toccata i fuga na 2 fortepiany, 1992
Capriccio na małą perkusję solo i orkiestrę smyczkową, 1993
Kwartet smyczkowy, 1994
Trzy szkice na 4 instrumenty, 1994
When the Water-Elves Cut Capers na orkiestrę kameralną, 1994
Orgelfantasie mit einem bekannten Motiv, 1995
Dwa obrazki bez wystawy na fortepian, wiolonczelę i perkusję, 1996
Exclamatio na perkusję, 1996
Concerto for 9 na 9 instrumentów, 1997
Mirabesque na nonet stroikowy, 1997
Musica-dona-toni na obój, rożek angielski i perkusję, 1997
Rebesque na skrzypce, altówkę, wiolonczelę i fortepian, 1997
Sienacello na wiolonczelę, 1997
En attendant quelqu’un qui vient na orkiestrę, 1997
Sonata minore na organy, 1998, wersje: na wiolonczelę i fortepian, 1998, pt. Trio minore na skrzypce, wiolonczelę i fortepian, 1999, pt. Sonata na kontrabas i akordeon, 1999
Aria e danza na wiolonczelę i fortepian, 1999, wyd. Kraków 2003 PWM
Little Music from Three Places na trąbkę, fagot i harfę, 1999
Reflected Art Gallery. Room No. 6a na flet/flet altowy/flet piccolo, klarnet/klarnet basowy, perkusję, fortepian, skrzypce,
altówkę i wiolonczelę, 2000
Reflected Art Gallery. Room No. 6b dla pianisty, 2000
Canzona da augurare na klarnet, fortepian i akordeon, 2001
Shortly on Line na flet/flet piccolo, klarnet/klarnet basowy, fortepian, skrzypce i kontrabas, 2001, wersja na orkiestrę kameralną, 2007
Chromatic Fantasy (The Son is Scrumptious) na klawesyn, 2003
Wziemięwzięcie na orkiestrę i organy, 2003, wyk. Warszawska Jesień 2008
Salve Regina, alegoria na obój, klarnet i fagot, 2004
Interludium na harfę, V cz. Stabat Mater, 2005
PostScriptum na orkiestrę, 2006
Fanfara na 2 rogi, 2008
Po jesieni na altówkę, 2008
Festivalente na orkiestrę, 2010
Figury w kolorze tła. Rapsodia na skrzypce solo i orkiestrę smyczkową, 2016, prawyk. Kraków 16 K. Danczowska (skrzypce), Sinfonietta Cracovia, dyryg. B. Aikiki; wyd. Kraków 2016 PWM
Widnokręgi na dwa flety i fortepian, 2017, prawyk. Radziejowice 14 X 2017, wyk. Ł. Długosz (flet), A. Kielar-Długosz (flet), A. Jungiewicz (fortepian); wyd. Kraków 2020 PWM
Wokalne i wokalno-instrumentalne:
Kamienie ciszy na mezzosopran i orkiestrę smyczkową, 1992
Pieśń wigilijna na chór a cappella, 1993–96
Concerto laudativo na organy solo, chór chłopięcy i orkiestrę, sł. Psalm VIII, 1996
SottoVoce na mezzosopran i kwartet smyczkowy, sł. L. Grifo, 1995, także wersja z orkiestrą smyczkową
Psalmus CL na chór a cappella, 1996
Msza Bogucka (Mała Msza Uroczysta) na sopran, chór i organy, z udziałem wiernych, 1998
Psalmy dla dzieci małych i dużych na chór chłopięcy, perkusję i organy, sł. L.A. Moczulski 2002
Psalmi latini na chór męski a cappella, 2003, wersja na chór mieszany, 2005
Felix Randal – Short Elegy na 8-głosowy chór i 2 perkusje, sł. G.M. Hopkins, 2004
Stabat Mater na głos żeński, chór, harfę i organy, 2005
Daniel, sceny muzyczne na głosy męskie, chór męski, balet i orkiestrę kameralną, libretto wg S. Wyspiańskiego, 2006
Misericordias Domini na 6-głosowy chór mieszany a cappella, 2012, wyd. Kraków 2020 PWM
