Wernitz, Adolf

Wernitz, Wernic, Adolf Jan, *ok. 1831 Warszawa, †28 VI 1903 Warszawa, polski budowniczy instrumentów dętych, syn Wilhelma Jana. Uczył się u swojego ojca; przed 1854 został mistrzem cechowym. Od ok. 1854 do ok. 1889 prowadził przekazaną mu przez matkę a założoną przez ojca wytwórnię instrumentów dętych w Warszawie (od ok. 1884 p.n. A.J. Wernic i Spółka), która w 1889 została przejęta przez dotychczasowego wspólnika Kruszewskiego. Firma zatrudniała ok. 10 osób, zaopatrując głównie orkiestry wojskowe, a także teatry i opery oraz Warszawskie Towarzystwo Muzyczne. Jej instrumenty drewniane docierały na Syberię. W 1862 Adolf Wernitz przekazał kilka instrumentów na rzecz nowo powstałego konserwatorium w Warszawie. W czasie powstania styczniowego aresztowany, w 1864 ukarany grzywną za sprzedawanie powstańcom bliżej nieokreślonych świstawek. Prezentował swe instrumenty na Wystawie Przemysłowo-Rzemieślniczej w Warszawie w 1857 (nagrodzone pochwałą), na Wystawie Światowej w Paryżu w 1867 i na Pierwszej Polskiej Wystawie Muzycznej w Warszawie w 1888. Adolf Wernitz był jednym ze współinicjatorów założenia „Ruchu Muzycznego” oraz członkiem Warszawskiego Towarzystwa Muzycznego i jego sekcji im. S. Moniuszki.

Literatura: G.I. Blagodatow Katalog sobranija muzykalnych instrumientow, Leningrad 1972; B. Vogel Instrumenty muzyczne w kulturze Królestwa Polskiego, Kraków 1980; E. Szulc Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Warszawa 1989.