Wennerberg [we’nnerberj] Gunnar, *2 X 1817 Lidköping, †24 (22?) VIII 1901 Läckö, szwedzki polityk, poeta i kompozytor. Jako dziecko uczył się gry na fortepianie i skrzypcach oraz śpiewu. W latach 1837–45 studiował nauki przyrodnicze, filologię klasyczną, filozofię i estetykę na uniwersytecie w Uppsali, tamże od 1847 do 1849 wykładał jako docent estetykę; od 1849 uczył w szkole katedralnej w Skara. W 1861 zajął się karierą polityczną; w latach 1870–75 i 1888–91 minister kultury, od 1875 do 1888 gubernator hrabstwa Kronoberg, od 1850 do końca życia członek szwedzkiego parlamentu. W 1850 został członkiem Kungliga Musikaliska Akademien, w 1867 — Svenska Akademien. Był kompozytorem amatorem; znajomość z J.A. Josephsonem wywarła wpływ na jego twórczość, w której inspirował się dawną muzyką religijną, zwłaszcza oratoriami Händla. Od ok. 1840 komponował pieśni solowe, znany był też jako twórca chóralnych pieśni patriotycznych (pisał również teksty). 11 z nich wydano w zbiorze Odinslund och Lundagård, pieśń Hör oss, Svea! (wyd. Sztokholm 1853) traktowana była niemal jak szwedzki hymn narodowy. Ważnym dziełem Wennerberga jest zbiór 30 duetów na baryton i bas z towarzyszeniem fortepianu pt. Gluntarne (wyd. Sztokholm 1849–51), napisanych dla członków stowarzyszenia Juvenalerna i przedstawiających życie studenckie w Uppsali; zbiór ten był wielokrotnie wznawiany i szybko osiągnął popularność w całej Skandynawii. Wennerberg napisał ponadto muzykę do 55 psalmów — na głos lub głosy solowe, chór i fortepian, skomponował tria na tenor, baryton i bas pt. De tre, Stabat Mater na głosy solowe, chór i orkiestrę oraz oratoria Jesu födelse (1860) , Jesu dom (1901) i Jesu död (wyk. 1902, nieukończone).
Literatura: G. Jeanson Gunnar Wennerberg som musiker, Uppsala 1929; A. Helmer Svensk solosäng 1850–1890, Sztokholm 1972; S.G. Svenson Gunnar Wennerberg, en biograf, Sztokholm 1986.
