Urstein Ludwik, *1870 Warszawa, †5 X 1939 Warszawa, polski pianista i pedagog. W1889 ukończył Instytut Muzyczny w Warszawie. W 1883, mając 13 lat, debiutował w Łodzi, gdzie występował wielokrotnie (m.in. 1898 z S. Barcewiczem), lecz głównym terenem jego działalności była Warszawa. Od 1901 był związany stałą współpracą z Filharmonią Warszawską, od 1925 z Polskim Radiem. Uznany przez wykonawców i krytyków warszawskich za „niezrównanego, niedościgłego akompaniatora” (R. Jasiński Koniec epoki. Muzyka w Warszawie (1927–39), Warszawa 1986), towarzyszył na estradzie najwybitniejszym śpiewakom (m.in. M. Battistini, M. Sembrich-Kochańska, A. Sari, J. Korolewicz-Waydowa, J. Kiepura), skrzypkom (F. Kreisler, J. Thibaud, S. Barcewicz, B. Huberman, P. Kochański) i wiolonczelistom (A. Wierzbiłłowicz, P. Casals i G. Piatigorski). Działał także jako pedagog: w latach 1897–1912 prowadził klasę fortepianu (z roczną przerwą 1908/09) w Instytucie Muzycznym, 1912–20 uczył we własnej żeńskiej Szkole Muzycznej Gry Fortepianowej w Warszawie.
