Testore Carlo Giuseppe, *ok. 1665 Novara (?), † 5 III 1716 Mediolan. Pierwszy i najważniejszy przedstawiciel włoskiej dynastii lutniczej; kształcił się w Mediolanie u G. Grancina (którego ojciec był uczniem N. Amatiego) oraz przypuszczalnie u G. Cappy w Saluzzo. Ok. 1687 założył warsztat w Mediolanie, gdzie budował wysokiej jakości skrzypce, altówki, wiolonczele i kontrabasy, głównie według modeli N. Amatiego, G.B. Guarneriego del Gesù i Stradivariego. Ich doskonałe właściwości akustyczne, mimo nie zawsze najlepszego drewna, oraz bladożółty lub pomarańczowobrązowy lakier, przypominają instrumenty Grancina, choć cechują się nieco dłuższym korpusem (355 mm), mniej ostrymi narożnikami, mniejszymi efami oraz płaskimi zwojami ślimaka. W XVIII w. jego instrumenty często zaopatrywano, wskutek wielkiego podobieństwa do instrumentów N. Amatiego, w sfałszowane karteczki lutnicze. Ze względu na walory dźwiękowe instrumenty Testorego, a zwłaszcza wiolonczele, są dziś wysoko cenione i kopiowane przez rzesze lutników.
Literatura: E. Mariani Nel mondo della liuteria italiana, Savona 1972; La liuteria milanese nel XVIII secolo. Mostra organizzata nel Museo annesso alla Biblioteca del Conservatorio…, katalog wystawy, Mediolan 1982; U. Azzolina Liuteria italiana del’Ottocento e del Novecento, Cremona 1989; C. Chiesa Violin Making and Makers on the Contrada Larga in Milan oraz P. Kass Stringed Instruments of the Milanese Liutai of the Contrada Larga, „Journal of the Violin Society of America” XIV, 1996; L. Libin Carlo Antonio Testore Violin (1737), „The Metropolitan Museum of Art Bulletin” LVI/2, 1998; S. Reiley Carlo Giuseppe Testore Double Bass, c. 1750, „Bass World. The Magazine of the International Society of Bassists” XXVIII, 2004.