Terzago [terc´ago], Terzagi, Terzagus, Bernardino, Bernardinus, *Rzym (?), †po 1625, włoski kompozytor, duchowny. Od IX 1623 do VIII 1625 był śpiewakiem kapel – rorantystów i katedralnej w Krakowie. W rękopiśmiennych księgach roranckich zachowane są 3 jego kompozycje: Patrem omnipotentem. Na augment Bernardyńskie (1623), motety-antyfony Sancte Sebastiane (1624) i O beatum Pontificem (1624) na 4 głosy a cappella, oparte na technice cantus firmus, często łączonej z imitacją syntaktyczną. W Patrem pseudochorałowy cantus firmus usytuowany jest w tenorze, w motetach chorałowy cantus firmus, utrzymany w semibreves, pojawia się w tenorze (O Sancte Sebastiane) i w basie (O beatum Pontificem). Głosy kontrapunktujące wielokrotnie wykorzystują materiał śpiewu stałego, co wpływa na jednorodność melodyczną całej struktury wielogłosu. Styl kompozytorski reprezentuje wczesnobarokowe stile antico, o czym świadczą: ścisła diatonika, tradycyjny typ melodyki, rygorystyczne traktowanie dysonansów, ciągłość przebiegu formy i konsekwentne utrzymywanie 4-głosowego układu.
Edycje: Utwory na zespół wokalny, wyd. M. Pamuła, «Źródła do Historii Muzyki Polskiej» XXV, 1976.
Literatura: A. Chybiński Muzycy włoscy w krakowskich kapelach katedralnych, „Przegląd Muzyczny” 1927 nr 1.
