Szymonowicz, Zbigniew

Szymonowicz Zbigniew, *3 II 1922 Lwów, †10 IX 1999 Łódź, polski pianista, kompozytor i pedagog. W latach 1927–39 uczył się gry na fortepianie u J. Dwernickiej, 1932–39 kompozycji u J. Freiheitera. Studiował w latach 1940–41 w konserwatorium we Lwowie pod kierunkiem J. Freiheitera, J. Marmora (fortepian) i J. Kofflera (instrumentacja), od 1945 w PWSM w Łodzi u S. Szpinalskiego (fortepian, dyplom w 1946) i K. Sikorskiego (kompozycja, nie ukończył). W 1947 zadebiutował z orkiestrą Filharmonii Łódzkiej (Koncert b-moll Czajkowskiego) i na recitalu (utwory J.S. Bacha, Beethovena, Brahmsa, Chopina, Ravela, Szymanowskiego, Prokofiewa). W 1949 otrzymał VIII nagrodę na IV Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. F. Chopina w Warszawie. Koncertował w wielu krajach europejskich oraz w Chinach (1952). Od 1956 prowadził klasę fortepianu w PWSM w Łodzi (lata 1964–81 kierownik katedry fortepianu, od 1983 profesor). W 1975 otrzymał Krzyż Kawalerski, w 1984 Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski.