Strunz, Jacob

Strunz [sztrunc] Georg Jacob, *24 XII 1781 Pappenheim, †23 V 1852 Monachium, niemiecki kompozytor. Uczył się muzyki u P. Wintera oraz gry na flecie u K.Th. Metzgera w Monachium. W 1797 został flecistą w tamtejszej Hofkapelle, w 1798 rozpoczął wędrówkę po Niemczech, Holandii i Anglii, przygodnie koncertując. W 1800 zaciągnął się jako muzyk do wojska francuskiego i wziął udział w bitwie pod Marengo. Porzuciwszy karierę wojskową, zajął się kompozycją i udzielaniem lekcji muzyki, najpierw przez dłuższy czas w Antwerpii, następnie zaś w Paryżu. W 1823 ponownie wstąpił do wojska, był urzędnikiem prowiantowym podczas kampanii hiszpańskiej; kolejne 7 lat spędził w Hiszpanii, Grecji, Azji Mniejszej, północnej Afryce i na Balcarach. Utraciwszy wszystkie oszczędności, w 1831 wrócił do Paryża. Działał tu jako kapelmistrz w teatrach, komponował, współpracował z „La Gazette Musicale”, kierował zespołem kopistów w Opéra-Comique. W latach 40. uzyskał znaczny spadek i najpóźniej w 1849 powrócił do Monachium.

Opery i balety Strunza nie utrzymały się w repertuarze, a większość jego utworów instrumentalnych zaginęła. Większym powodzeniem cieszyły się romanse, odznaczające się urodą melodii i subtelnością opracowania harmonicznego. Strunz był w Paryżu postacią powszechnie szanowaną, przyjaźnił się z Berliozem i Meyerbeerem, zaś F.-J. Fétis cenił jego „talent, wykształcenie oraz skromność”. Był też muzycznym mentorem H. de Balzaca, który sportretował go kilkakrotnie, m.in. w noweli Massimilla Doni (1839) oraz w powieści Le cousin Pons (1847).