Stawowy, Ludomira

Stawowy Ludomira Paulina, *13 III 1937 Pszczyna, †26 IV 1989 Kraków, polska muzykolog i kompozytorka. W latach 1955–60 studiowała muzykologię na UJ pod kierunkiem S. Łobaczewskiej (dyplom w 1963), od 1958 do 1968 także w PWSM (obecnie Akademia Muzyczna) w Krakowie u B. Schaeffera teorię (dyplom w 1964) i kompozycję (dyplom w 1968). Od 1963 pracowała w PWM: od 1965 redaktor w Redakcji Wydawnictw Pedagogicznych, w latach 1977–83 kierownik Redakcji Wydawnictw Encyklopedycznych, od 1983 do 1989 kierownik Redakcji Podręczników Szkolnych i Wydawnictw Teoretycznych. Stawowy była redaktorką wielu książek B. Schaeffera, m.in.: Muzyka XX wieku. Twórcy i problemy (1975), podręcznika Wstęp do kompozycji (1976), Małego informatora muzyki XX wieku (1987). W prowadzonej przez nią redakcji ukazały się ważne prace muzykologiczne, m.in. Formy muzyczne (5 t.) i Historia muzyki (2 t.) J.M. Chomińskiego i K. Wilkowskiej-Chomińskiej oraz t. 3. Historii harmonii i kontrapunktu J.M. Chomińskiego; jako sekretarz przygotowała do wydania «Res Facta» 6 (Kraków 1972) z tekstami o muzyce współczesnej. Stawowy brała udział w konferencjach muzykologicznych i sympozjach poświęconych nowej muzyce, m.in. w 1987 w Europejskiej Konferencji Muzyki Współczesnej w Salzburgu, a w 1988 w V Międzynarodowym Kongresie „Women in Music” w Heidelbergu. Z swą działalność edytorską otrzymała 1979 odznakę Zasłużony Działacz Kultury.

Stawowy zajmowała się głównie muzyką XX w.; interesowała ją szczególnie technika metrorytmiczna na przełomie XIX i XX w. oraz w dobie postwebernowskiej. Jej książka o Webernie jest pierwszą polską monografią tego kompozytora. Jako uczennica B. Schaeffera, ściśle związana z jego środowiskiem intelektualnym i artystycznym, Stawowy uczestniczyła w organizowaniu koncertów swego mistrza, wygłaszając okolicznościowe prelekcje; była znawczynią jego twórczości.