Staromieyski, J.

Staromieyski J., polski kompozytor działający ok. poł. XVIII wieku. Przed 1743 związany był z kapelą klasztoru jezuitów w Krakowie, a następnie dominikanów we Lwowie. Z 12 kompozycji wokalno-instrumentalnych Staromieyskiego (m.in. msze, hymny, motety, koncerty, litanie, nieszpory), wymienionych w inwentarzach krakowskiej kapeli jezuickiej z lat 1734–41, zachowały się cztery: Msza ex C na 3 głosy, 2 skrzypiec i b.c. (w bibliotece klasztoru cystersów w Mogile k. Krakowa), Vesperae de Sanctis (ex C) na sopran, alt, tenor, bas, 2 skrzypiec, 2 clarini i organy oraz 2 Concerti de virginibus. Vesperae de Sanctis stanowi 7-częściowy cykl, składający się z religijnych kantat o śpiewnej melodyce, motywach przekształcanych progresyjnie, także w partiach instrumentalnych. Skrzypce często dublują linię głosu wokalnego. Arie koncertowe w Vesperae de Sanctis (Quoniam confirmata est na sopran z Laudate Dominum, Quia fecit na alt z Magnificat oraz Paratum cor eius na bas z Beatus vir) mają zazwyczaj formę da capo, lecz z odmiennym tekstem. Prosta faktura i rytmika popularnych polskich tańców ludowych we fragmentach instrumentalnych nadają utworom kościelnym Staromieyskiego narodowy koloryt.

Literatura: A. Chybiński Z dziejów muzyki krakowskiej, „Kwartalnik Muzyczny” 1913 nr 1 i 2; W. Świerczek Katalog rękopiśmiennych zabytków muzycznych Biblioteki Seminarium Duchownego w Sandomierzu, „Archiwa, Biblioteki i Muzea Kościelne” t. 10, 1965; Z.M. Szweykowski J. Staromieyski – przedstawiciel okresu saskiego, „Ruch Muzyczny” 1965 nr 3.