Sørensen [sˊö:rnsen] Bent, *18 VII 1958 Borup, duński kompozytor. Studiował pod kierunkiem I. Norhølma w konserwatorium w Kopenhadze (1983–87) oraz P. Nørgårda w konserwatorium w Århus (1988–90). W 1996 otrzymał Nordic Council Music Prize za koncert skrzypcowy Sterbende Gärten.
W twórczości Sørensena przejęta od P. Nørgårda idea polifonii ulegała indywidualnemu rozwinięciu, co przejawiło się w znacznym zagęszczeniu toku narracji. Składowe elementy formalne następują po sobie dość szybko, powodując wrażenie kalejdoskopowego przebiegu; warstwowe nałożenia poszczególnych komponentów uwypukla aspekt polifoniczny, będący priorytetowym czynnikiem dramaturgicznym. Podstawą kształtowania formy jest stopniowe rozczłonkowywanie, rozpraszanie „wyjściowej” idei. Czynniki ustalone a priori (przed właściwym procesem komponowania) podlegają w toku przebiegu powolnej dezintegracji. W połączeniu ze starannym rozplanowaniem ekspresji wywołuje to charakterystyczny strumień wrażeń, spontaniczny w swoim wyrazie, spotęgowany zróżnicowaną artykulacją oraz znacznym rozczłonkowaniem formy (Symfonia).
Instrumentalne:
Angelus na fortepian, 1982
Klamuan na skrzypce, 1983
Trotto na zespół kameralny, 1983, wyk. pol. Warszawska Jesień 1984
Alman na kwartet smyczkowy, 1984
Lachrimae na orkiestrę, 1984, 2. wersja, 1986
Adieu na kwartet smyczkowy, 1986
The Songs of the Decaying Garden na klaret, 1986; wersja zrewid. 1992, wyk. pol. Warszawska Jesień 2004
Clairobscur na duży zespół kameralny, 1987
The Lady of Shalott na skrzypce lub altówkę, 1987, wyk. pol. Warszawska Jesień 2002; 2. wersja na kwartet smyczkowy, 1994
Angels’ Music na kwartet smyczkowy, 1988
Minnewater na 15 instrumentów, 1988
Shadowland na kwintet dęty i kwintet smyczkowy, 1989
Funeral Procession na skrzypce i altówkę solo i 6 instrumentów, 1989
The Bell of Vineta na puzon, 1990
The Deserted Churchyards na 6 instrumentów, 1990
The Masque of the Red Death na fortepian, 1990
Plainte d’un Troubadour na obój, 1993
Sterbende Gärten na skrzypce i orkiestrę, 1993
Minnelieder – Zweites Minnewater na duży zespół kameralny, 1994
Schreie und Melancholie na kwartet smyczkowy, 1994
Birds and Bells na puzon i orkiestrę, 1995
The Wings of Night na puzon i kwartet smyczkowy, 1998, wyk. pol. Warszawska Jesień 1998
Symfonia, 1996, wyk. pol. Warszawska Jesień 2001
Shadow Siciliano na gitarę, 1997
The Lady and the Lark na altówkę i duży zespół kameralny, 1997
The Birds of Lament na 2 puzony i 3 perkusje, 1997
La notte, koncert fortepianowy, 1998, wyk. pol. Warszawska Jesień 1998
Sinful Songs na duży zespół kameralny, 1998
7 Sehnsüchte na skrzypce i fortepian, 1999
The Night of no Moon na duży zespół kameralny, 1999
Kołysanki na fortepian, 2000
Looking of Darkness na akordeon, 2000
Nocturnal na puzon i kwartet smyczkowy, 2001
The Hill of the Heartless Giant na kontrabas, 2001
The Weeping White Room na flet, obój, perkusję, fortepian i instrumenty smyczkowe, 2002
Wokalne i wokalno-instrumentalne:
Lacrimosa na chór acappella, 1985
4 pieśni na chór acappella, sł. M. Strunge 1988
Popsange (‘pieśni pop’) na tenor i fortepian, sł. M Strunge, 1990
The Echoing Garden na sopran, tenor, chór i orkiestrę, 1992
In Paradisum na 2 soprany, chór dziewczęcy, chór mieszany i zespół kameralny, 1995
6 pieśni na mezzosopran i skrzypce, 2001
Cavatina na mezzosopran, skrzypce i fortepian, 2001
