Schuré, Edouard

Schuré [szürˊɛ] Edouard, *21 I 1841 Strasburg, †7 IV 1929 Paryż, francuski pisarz, poeta, religioznawca. Studiował prawo i germanistykę na uniwersytecie w Strasburgu. Działał w Bonn, Berlinie i Monachium, od 1867 w Paryżu, współpracował m.in. z „Revue Wagnérienne”. Obok powieści, dramatów i poezji pisał rozprawy o ludowych legendach i pieśniach oraz o religiach Wschodu, z których szczególną popularność zdobyła historia religii Les grands initiés, wielokrotnie wydawana i tłumaczona na różne języki, m.in. polski (np. Wielcy wtajemniczeni, tłum. W. Nidecka, Warszawa 1911, tłum. R. Centneszwerowa, Katowice 1983). W licznych pismach Schuré prezentował we Francji niemiecką literaturę i muzykę, zajmował się też estetyką muzyki, zasłużył się zwłaszcza jako znawca i propagator Wagnerowskiej teorii dramatu muzycznego.

Literatura: A. Roux, R. Veyssié E. Schuré. Son oeuvre et sa pensée, Paryż 1903; W. Jabłonowski E. Schuré, Warszawa 1904; J. Mainor E. Schuré, Angers 1905; A. Roux E. Schuré, Paryż 1914; R.A. Schuler E. Schuré à travers son écriture, Paryż 1928; A. Roux Wagner et Schuré. Une amitié de la deuxième heure, „La Revue Musicale” XI, 1930; A. Roux In memoriam Schuré, Paryż 1931; A. Mercier Douze lettres inédites de R. Wagner à E. Schuré, „Revue Belge de Musicologie” LIV, 1968; C. Schneider E. Schuré. Seine Lebensbegegnungen mit R. Steiner und R. Wagner, Fryburg Bryzgowijski 1971.