Schnorr von Carolsfeld [sznor fon k’a:rolsfelt] Ludwig, *2 VII 1836 Monachium, †21 VII 1865 Drezno, niemiecki śpiewak (tenor). Był synem znanego malarza i rysownika, Juliusa Schnorra von Carolsfelda. Kształcił się w Kreuzschule w Dreźnie, następnie w konserwatorium w Lipsk oraz u E. Devrienta w Karslruhe, który w 1854 zaangażował go do miejscowego Hoftheater. Sukcesy odniesione w Normie V. Belliniego, Wolnym strzelcu C.M. von Webera i Robercie Diable G. Meyerbeera otworzyły mu drogę na sceny operowe w Wiesbaden, Frankfurcie n. Menem, Moguncji, Dusseldorfie. Od 1860 Schnorr von Carolsfeld był pierwszym tenorem Hofoper w Dreźnie; występował także z powodzeniem w repertuarze pieśniowym i oratoryjnym. Świetne kreacje w przedstawieniach Wagnerowskich w Karslruhe (Tannhäuser, Lohengrin) z udziałem Malviny Garrigues (*7 XII 1825 Kopenhaga, †8 II 1904 Karlsruhe), śpiewaczki (sopran) portugalskiego pochodzenia, którą Schnorr von Carolsfeld później poślubił, zwróciły uwagę R. Wagnera. Po przedstawieniu Lohengrina w 1862 nazwał Schnorra von Carolsfelda „prawdziwie genialnym artystą” i powierzył obojgu wykonawcom tytułowe role w prapremierze Tristana i Izoldy (Monachium 10 VI 1865), która pod batutą H. von Bülowa stała się artystycznym wydarzeniem. Podczas swoich ostatnich występów Schnorr von Carolsfeld wykonywał także muzykę Wagnera — 9 VII 1865 śpiewał partię Eryka w Holendrze tułaczu w Hoftheater w Monachium, 3 dni później na prywatnym koncercie dla króla Ludwika II Bawarskiego wykonał fragmenty z nieznanych jeszcze oper Śpiewacy norymberscy, Walkiria i Zygfryd.
Literatura: R. Wagner Meine Erinnerungen an Ludwig Schnorr von Carolsfeld, „Neue Zeitschrift für Musik” XXXV, 1868, przedr. w: Gesammelte Schriften und Dichtungen, t. 8, Lipsk 1873; C.H.N. Garrigues Ein ideales Sängerpaar, Kopenhaga 1937.
