Schnitzer [szn’ycer], rodzina niemieckich budowniczych instrumentów dętych. Pierwszym budowniczym instrumentów dętych drewnianych w rodzinie był Albrecht (†1524 lub 1525), działający od ok. 1490 w Monachium. Jego syn Sigmund (†1557) osiedlił się 1503 w Norymberdze, gdzie rozwinął wraz z braćmi bogatą działalność; był najsłynniejszym niemieckim budowniczym instrumentów dętych drewnianych w XVI w. i rozsławił Norymbergę jako centrum produkcji tych instrumentów. Nie wiadomo jaki stopień pokrewieństwa łączy wymienionych przedstawicieli rodziny Schnitzerów z Erasmusem (†1566), przybyłym do Norymbergii również z Monachium, który zapoczątkował w rodzinie tradycję budownictwa instrumentów dętych blaszanych. Najważniejszym budowniczym tych instrumentów w rodzie był Anton starszy (†1608); po okresie terminowania u G. Neuschela, po którym w 1557 przejął warsztat, rozwinął działalność na bardzo dużą skalę, dorabiając się znacznego majątku. Tradycję kontynuowali jego synowie: Hans (1571–1609), Jobst (1576–1616) i Anton młodszy (*1564) oraz syn Antona młodszego — Eberhard (1600–1634). Zachowało się 10 instrumentów (trąbek i puzonów) z warsztatu Schnitzerów (w Edynburgu, Lipsku, Nicei, Norymberdze, Paryżu, Weronie i Wiedniu).
Literatura: F. Jahn Die Nürnberger Trompeten- und Posaunenmacher im 16. Jahrhundert, „Archiv für Musikwissenschaft” VII, 1925; H.G. Fischer The Tenor Trombone of Anton Schnitzer the Elder at Nice, „Historical Brass Society Journal” I, 1989.
