Schneider [szn’ajder] Georg Abraham, *19 IV 1770 Darmstadt, †19 I 1839 Berlin, niemiecki waltornista, oboista i kompozytor. Uczył się gry na instrumentach u G. Mangolda, dyrektora dworskiej orkiestry w Darmstadcie, a kompozycji i teorii muzyki u J.G. Portmanna, którego córkę Karolinę, śpiewaczkę, później poślubił. W 1795 Schneider przeniósł się do Rheinsbergu na dwór ks. Heinricha, gdzie skomponował wiele utworów orkiestrowych i kameralnych. Od 1803 był waltornistą w orkiestrze królewskiej w Berlinie; w 1807 zainicjował tam serie koncertów abonamentowych. W latach 1813–16 był dyrygentem orkiestry teatralnej w Tallinie (wówczas Rewel); po powrocie do Berlina został w 1820 dyrektorem Königliche Schauspiele, w 1825 otrzymał tytuł kapelmistrza króla pruskiego. Do 1838 uczył w szkole muzycznej przy teatrze dworskim oraz w Preussische Akademie der Künste. Twórczość instrumentalna Schneidera budziła zainteresowanie swymi walorami wirtuozowskimi; jego Concertino z 1818 jest prawdopodobnie pierwszym utworem zawierającym partię solową dla nowo wynalezionego rogu wentylowego.
Jego syn Louis Schneider (1805–1878), aktor, jest autorem Geschichte der Oper und des Königlichen Opernhauses in Berlin, zawierającej dodatek Geschichte der Kurfürstlich Brandenburgischen und Königlich Preussischen Kapelle (Berlin 1852).
Literatura: A. Meyer-Hanno Georg Abraham Schneider und seine Stellung im Musikleben Berlins, «Berliner Studien zur Musikwissenschaft» VII, Berlin 1965; T.G. Waidelich „Die Verschworenen” — umsonst komponiert? I. F von Castellis Libretto-Adaption der „Lysistrata”, vertont von F. Schubert und G.A. Schneider, Schubert Jahrbuch 1996.
Kompozycje (ponad 100 utworów, wydanych głównie Lipsku i Augsburgu b.r.) — m.in.:
orkiestrowe:
Symfonia D-dur op. 9
Ouverture concertante C-dur
koncerty:
4 na flet — G-durop. 12, a-moll op. 53, e-moll op. 82, F-dur op. 83
na skrzypce i altówkę D-dur op. 19
na altówkę B-dur op. 20
na klarnet, op. 84
na fagot, op. 85
na róg, op. 86
na obój, op. 87
na klarnet i fagot, op. 89
na rożek basetowy, op. 90
Sinfonia concertante na flet i obój, op. 88
Concertino na 3 rogi myśliwskie i róg wentylowy, 1818
kameralne:
3 kwintety na flet, skrzypce, 2 altówki i wiolonczelę
12 kwartetów smyczkowych
33 kwartety fletowe
3 tria na flet, skrzypce i wiolonczelę, op. 81
3 sonaty na skrzypce i altówkę, op. 18
duety, m.in. 48 duetów na 2 flety, 6 duetów na skrzypce i altówkę
sceniczne:
5 singspieli: Der Orakelspruch, Aucassin und Nicolette, Die Verschworenen, Der Traum, Der Werwolf
muzyka baletowa i teatralna.
Edycje:
Duette na 2 fagoty, 2 wiolonczele lub 2 kontrabasy, wyd. O. Pischkitl i K.U. Kraehnke, Lipsk b.r.
3 duety op. 44, na skrzypce i altówkę, wyd. U. Drüner, Monachium 1972.
