Rzepko, Karol

Rzepko, Řepka, Rzepka Karol Piotr Marian, *30 X 1882 Warszawa, †14 XI 1944 Kraków, polski wiolonczelista, pedagog i kompozytor czeskiego pochodzenia, syn Władysława. Początkowo muzyki uczył go ojciec, następnie studiował w Instytucie Muzycznym w Warszawie u A. Cinka (wiolonczela), S. Judyckiego (fortepian), M.M. Biernackiego (teoria muzyki), G. Roguskiego (harmonia) i Z. Noskowskiego (kompozycja); w 1906 otrzymał dyplom. Grę na wiolonczeli doskonalił u J. Klengla w Lipsku. Od 1910 był profesorem klasy wiolonczeli w Szkole Muzycznej WTM w Warszawie; pracował też w innych szkołach warszawskich, udzielał lekcji prywatnych oraz grał w zespołach kameralnych; stale współpracował w trio fortepianowym z I. Cielewiczem i F. Starczewskim. Podczas I wojny światowej doznał kontuzji nogi, co utrudniało mu występy estradowe, nadal jednak koncertował, zwłaszcza na wieczorach WTM, a ok. 1926 podjął współpracę z PR. W okresie międzywojennym uczył harmonii w Instytucie Muzycznym A. Grudzińskiego i Szkole Muzycznej im. Z. Noskowskiego oraz prywatnie gry na wiolonczeli i fortepianie. W latach II wojny światowej grywał na tajnych koncertach i udzielał lekcji prywatnych. W 1944 po kolejnej, poważnej kontuzji nogi zmuszony był zaprzestać występów. Po powstaniu warszawskim ewakuowano go wraz ze szpitalem, w którym przebywał, do Krakowa; został pochowany na cmentarzu Rakowickim. Większość kompozycji Karola Rzepki uległa zniszczeniu w czasie II wojny światowej, niektóre autografy znajdują się w posiadaniu J. Fabijańskiego w Warszawie; nieliczne zachowane utwory Karola Rzepki mają obecnie znaczenie wyłącznie historyczne.

Literatura: Śp. Adolf Rzepka, „Tygodnik Ilustrowany” nr 121, 1892; nekrolog, „Echo Muzyczne, Teatralne i Artystyczne” 1892 nr 20; Z. J. [Zdzisław Jachimecki] Wspomnienie o Karolu Rzepce, „Ruch Muzyczny” 1948 nr 5/6.