Reinmar von Hagenau [rˊajnmar fon hˊagenau], zw. Reinmar der Alte, *ok. 1160, †przed 1210, niemiecki minnesinger. Pochodził z Hagenau (Hagenouve) w Alzacji. O jego życiu wiadomo jedynie, że w 1195 służył na austriackim dworze Babenbergów i w latach 1197–98 brał udział w krucjacie Leopolda VI. Z przypisywanych mu ponad 60 poematów prawdopodobnie tylko niewiele ponad połowę można uznać za autentyczne, w tym zachowane z melodiami: Daz eime wol getzogenen, Sage, daz ich dirs iemer lône, Solde ab ich i Ze niuwen fröiden; pozostałe są kontrafakturami pieśni Bernarta de Ventadorn (Der winter waere mir i Hân ich iht vriunt) i Gaucelma Faidita (Mîn ougen wurden liebes alse vol) lub występują bez melodii. Reinmar należał do najwybitniejszych twórców klasycznych minnesangu. Jego poematy, nasycone wątkami autobiograficznymi, wywarły znaczny wpływ na ówczesnych twórców, m.in. na Walthera von der Vogelweide.
Edycje: Melodien zum frühen deutschen Minnesang, wyd. U. Aarburg, w: Der deutsche Minnesang. Aufsätze zu seiner Erforschung, t. 1, red. H. Fromm, Darmstadt 1961, 5. wyd. 1972.
Literatura: C. von Kraus Die Lieder Reinmars des Alten, Monachium 1919; K. Burdach Reinmar der Alte und Walther von der Vogelweide, Halle 2. wyd. 1928; W. Schmaltz Reinmar der Alte. Beiträge zur poetischen Technik, Göppingen 1975; M. Stange Reinmars Lyrik, Amsterdam 1977; H. Trevooren Reinmar-Studien. Ein Kommentar zu den „unechten” Liedern Reinmars des Alten, Stuttgart 1991.
