Piwkowski Kazimierz, *15 VI 1925 Żnin, †3 IV 2012 Lubeka, polski fagocista, specjalista w zakresie budowy i gry na instrumentach dawnych. W 1953 ukończył PWSM w Warszawie w klasie fagotu B. Góreckiego, w 1958 doskonalił swoją grę pod kierunkiem A. Rabota w Paryżu. Jest laureatem konkursów muzycznych w Berlinie (1951, III nagroda) i Pradze (1953, wyróżnienie). W latach 1951–68 był pierwszym fagocistą orkiestry Filharmonii Narodowej w Warszawie. W 1953 założył Warszawskie Trio Stroikowe (z oboistą J. Banaszkiem i klarnecistą J. Foremskim), w 1964 zespół Fistulatores et Tubicinatores Varsovienses, nawiązujący do tradycji dawnych miejskich zespołów instrumentów dętych. Z myślą o nim Piwkowski zajął się rekonstrukcją i budową dawnych instrumentów (flety proste, krzywuły, szałamaje, puzony, pomorty, cynki), odtworzeniem dawnych technik wykonawczych, a także badaniem i opracowaniem repertuaru (głównie muzyka staropolska XV–XVII w.). Był w Polsce pionierem, przywracającym muzyce preklasycznej jej autentyczne brzmienie w czasie, kiedy polskie środowisko muzyczne było odizolowane od trendów panujących w praktyce wykonawczej muzyki dawnej w Europie Zachodniej. Piwkowski wraz z zespołem, którego trzon stanowili członkowie rodziny, występował w wielu krajach europejskich, Japonii i Australii. Dokonywał też nagrań radiowych i płytowych. W latach 1966–78 wykładał w PWSM w Warszawie (1972–75 był dziekanem, 1975–78 prorektorem), 1979–89 w Hochschule für Musik i w instytucie muzykologii uniwersytetu w Saarbrücken. Docent międzynarodowych kursów Sommer Akademie für Alte Musik w Innsbrucku w latach 1975–76; prowadził też w 1976 w Getyndze i 1984 w Moguncji wykłady, ilustrowane wykonaniami dawnej muzyki polskiej.
