Piotrowska, Maria

Piotrowska Maria, z domu Sikorska, *3 II 1941 Warszawa, †8 V 2014 Grodzisk Mazowiecki, polska muzykolog. Studiowała teorię muzyki u A. Dobrowolskiego i S. Śledzińskiego w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (obecnie Akademia Muzyczna im. F. Chopina) w Warszawie (dyplom 1966), muzykologię u Z. Lissy i J. Chomińskiego na Uniwersytecie Warszawskim (dyplom 1968), tamże w 1978 uzyskała stopień doktora na podstawie pracy Tendencje neoklasyczne w twórczości G. Bacewicz a problemy neoklasycyzmu europejskiego (promotor Z. Lissa). W 1991 habilitacja w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie na podstawie pracy Tezy o możliwości hermeneutyki muzycznej w świetle stu lat jej historii, w latach 1972–79 była asystentem, w 1979–94 adiunktem w tejże uczelni, a w latach 1994–95 profesorem nadzwyczajnym w Katedrze Kulturoznawstwa Uniwersytetu Wrocławskiego, w latach 1995–2001 w Akademii Muzycznej w Warszawie. Od 2001 pracowała w Instytucie Muzykologii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, gdzie od 2002 kierowała nowo powołaną Katedrą Hermeneutyki Muzycznej. Dwukrotnie (1982, 1985) prowadziła prace badawcze w zakresie hermeneutyki ogólnej i muzycznej na uniwersytecie w Bonn.

Zainteresowania badawcze Piotrowskiej skupiały się na hermeneutyce ogólnej i muzycznej; w pracy habilitacyjnej autorka zanalizowała krytycznie rozmaite ujęcia historyczne i współczesne hermeneutyki oraz ich praktyczne zastosowania; rozważyła jej możliwości w aspekcie poznawczym i metodologicznym. Stwierdziła, że hermeneutyka wychodząca od całości badanego zjawiska, tj. „idei «centralizującej» dane stadium kultury”, łącząca moment pierwotnego, intuicyjnego rozumienia z wnikliwą analizą i wreszcie subtelnością (talentem) interpretacji, stosująca zasadę jej „kołowości”, zasługuje w pełni na miano metody naukowej. Badania owe zaowocowały własnymi studiami, szczególnie nad muzyką szczytowej fazy klasycyzmu (Hochklassik), w których autorka ukazała fenomen europejskiego stylu klasycznego w szerokim kontekście kultury umysłowej, a szczególnie filozofii przełomu XVIII i XIX w., wykazując organiczny związek między niemieckim idealizmem a klasyczną koncepcją dzieła muzycznego. Opublikowała także pionierskie interpretacje stylu późnej twórczości Chopina w kontekście kultury duchowo-artystycznej, literatury i myśli filozoficznej romantyzmu (np. paralela Uhland-Chopin) oraz kilka studiów nad pieśniami z XIX wieku.