Pawluśkiewicz Jan Kanty, *13 X 1942 Nowy Targ, polski kompozytor, pianista, aranżer, malarz. Ukończył klasę fortepianu (u Z. Chodorowicz) w PSM I stopnia w Nowym Targu; w latach 1961–68 studiował na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej. W 1967 wspólnie z M. Grechutą założył kabaret studencki Anawa i działający w jego ramach do 1977 zespół muzyczny o tej samej nazwie. Pawluśkiewicz kierował tym zespołem, grał na fortepianie, komponował i aranżował piosenki (m.in.: Dni, których nie znamy, Mandarynki, pomarańcze, Dzikie wino, Nie dokazuj, Serce, Tango Anawa, Świecie nasz), które przyniosły jemu i M. Grechucie jako wykonawcy dużą popularność i wiele nagród; w 1972 zespół Anawa z A. Zauchą jako solistą wystąpił podczas Igrzysk Olimpijskich w Monachium. Od 1971 współpracuje z kabaretem Piwnica Pod Baranami. W 1973 zadebiutował jako kompozytor filmowy (Brzydkie kaczątko, reż. T. Zygadło), a w 1974 – jako kompozytor muzyki teatralnej (spektakl TV Urodziny, reż. T. Lis); od tego czasu stale komponuje na potrzeby filmu (także krótkometrażowego i animowanego), teatru i TV. Współpracował z wieloma znanymi reżyserami filmowymi, m.in. z F. Falkiem (Wodzirej, 1977; Bohater roku, 1986), T. Zygadło (Rebus, 1976; Ćma, 1978), A. Holland (Gorączka, 1980; Kobieta samotna, 1981), a zwłaszcza z K. Kutzem (m.in. muzyka do spektakli: Samobójca, 1989; Do piachu, 1990; Twórcy obrazów, 1999; Spaghetti i miecz, 2000; Wielebni, 2001, oraz filmów: Zawrócony, 1994 – nagrodzony za muzykę na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni; Pułkownik Kwiatkowski, 1998), także z K. Kieślowskim (Widok z okna, 1981), J. Zaorskim (Chleba naszego powszedniego, 1974), K. Jasińskim (muzyka do spektakli w Teatrze STU w Krakowie). Od poł. lat 70. Pawluśkiewicz wypowiada się również w większych formach wokalno-instrumentalnych, takich jak musical (Szalona lokomotywa, na motywach utworów S.I. Witkiewicza, wspólnie wykonywany z M. Grechutą, 1977), opera (Kur zapiał, do tekstów W. Dymnego, 1985), oratorium (Nieszpory Ludźmierskie, do psalmów L.A. Moczulskiego, 1992 – I nagroda na Festiwalu Twórczości Telewizyjnej, oraz Droga – życie – miłość do poezji L.A. Moczulskiego i tekstów łacińskich, 1999), poemat symfoniczny (Harfy Papuszy, do wierszy B. Wajs-Papuszy, 1994). Od kilku lat zajmuje się także malarstwem (wystawy indywidualne w galeriach Krakowa, Nowego Sącza, Poznania, Tych).
Pawluśkiewicz należy do najbardziej cenionych twórców piosenki poetyckiej, muzyki teatralnej i filmowej. Jego utwory wyróżniają się oryginalnością, opartą na ciekawej harmonii melodyką, żywą rytmiką oraz wysmakowaną aranżacją. Kompozytor przywiązuje dużą wagę do tekstu literackiego, którego struktura i warstwa emocjonalna mają zasadniczy wpływ zarówno na formę, jak i ogólny wyraz utworu. Czerpie inspiracje zarówno z poetycko-nostalgicznej tradycji Piwnicy Pod Baranami, muzyki z okresu baroku, neoromantyzmu, jak i jazzu jazzu. W formach na większe składy stosuje tradycyjne środki muzyczne, toteż z łatwością nawiązuje kontakt z szeroką publicznością.
Pawluśkiewicz nagrał następujące płyty dla wytwórni Muza: Marek Grechuta i Anawa, 1969; Korowód, 1971; Anawa (z A. Zauchą), 1973; Szalona lokomotywa, 1975; dla firmy SoundPol: Nieszpory Ludźmierskie, 1993; Harfy Papuszy, 1995; Nowy radosny dzień (muzyka teatralna i filmowa), 1997 oraz dla firmy Poemat: Amat Vita, 1998.
